Арва Пярт

Арва Пярт
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння	11 верасня 1935(1935-09-11)[1][2][…] (89 гадоў)
Месца нараджэння	Пайдэ, Пайдэ[d], Павет Ярва, Эстонія[7]
Краіна	Эстонія  СССР  Эстонія  Аўстрыя
Жонка	Нора Пярт[d][8][9]
Дзеці	Michael Pärt[d]
Альма-матар	Эстонская акадэмія музыкі і тэатра
Музычная дзейнасць
Прафесіі	кампазітар класічнай музыкі, музыкант, кампазітар
Жанры	сімфонія, contemporary classical music[d], мінімалізм[d] і рэлігійная музыка[d]
Грамадская дзейнасць
Член у	Сербская акадэмія навук і мастацтваў[3] Амерыканская акадэмія мастацтваў і літаратуры[d][4] Шведская каралеўская музычная акадэмія[d] Эстонская акадэмія навук[5] Pontifical Council for Culture[d][6]
Узнагароды	прэмія Гердэра[d] (2000) Імператарская прэмія (2014) прэмія Леоні Сонінг[d] (2008) Honorary doctor of the University of Liège[d] (2009) Ratzinger Prize[d] (2017) ганаровы доктар Дарэмскага ўніверсітэта[d] (2003) Honorary doctor of the University of Fribourg[d] (2007) honorary doctor of the University of St Andrews[d] (2010) honorary doctor of the University of Sydney[d] Polar Music Prize (2023) Honorary Member of the International Society for Contemporary Music[d] Classic Brit Awards[d]
arvopart.ee (эст.)​ (англ.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

А́рва Пярт (эст.: Arvo Pärt, [ˈɑrvo ˈpært]; нар. 11 верасня 1935, Пайдэ, Эстонія) — эстонскі кампазітар класічнай і сакральнай музыкі^[10]. З канца 1970-х гадоў Пярт працуе ў мінімалістычным стылі, які ўключае ўласна ім вынайдзеную тэхніку, тынтынабулі  (англ.) (бел.. Яго музыка часткова натхнёна грыгарыянскімі спевамі.

Нарадзіўся ў павеце Ярвамаа, выхоўваўся мацерай і айчымам у Ракверэ ў паўночнай Эстоніі. Пачаў іграць на фартэпіяна дома, у 1954 годзе пайшоў вучыцца ў талінскую сярэднюю музычную школу, але ўжо праз год пайшоў у армію, дзе ў ансамблі граў на габоі і ўдарных. У Талінскай кансерваторыі вывучаў кампазіцыю ў Хейна Элера. Яшчэ студэнтам стаў рабіць музыку для кіно і тэатра. У 1950-х гадах ён таксама напісаў першы вакальны твор — кантату «Meie aed» («Наш сад») для дзіцячага хору і аркестра. Скончыў кансерваторыю ў 1963. У 1957—1967 працаваў гукапрадзюсарам на Эстонскім радыё.

Старшыня Саюза кампазітараў СССР Ціхан Хрэннікаў раскрытываў Арва Пярта за прымяненне серыялізму ў творы «Некралог» (1960) і «пападанне пад замежныя ўплывы», што, аднак, не перашкодзіла Пярту атрымаць першую прэмію зладжанага Саюзам кампазітараў конкурсу, у якім спаборнічалі 1200 твораў. У 1970 годзе творца замест складання ўласных кампазіцый вывучаў сярэдневяковую і рэнесансную музыку. Прыблізна ў той самы час ён перайшоў з лютэранства ў праваслаўе^[11].

У 1980 годзе, пасля працяглай барацьбы з наменклатурай, ён атрымаў дазвол на выезд з СССР усёй сям’ёй. Спачатку пасяліўся ў Вене, дзе прыняў аўстрыйскае грамадзянства, а ў 1991 годзе пераехаў у Берлін. На пераломе XX—XXI стагоддзяў Пярт вярнуўся ў Эстонію і жыве паміж Талінам^[12] і Берлінам^[13]. Вольна гаворыць па-нямецку і мае нямецкае грамадзянства^[14][15][16].

• «Брыльянты для дыктатуры пралетарыяту» (1975) — тапёр у рэстаране

• Hillier, Paul. (1997). Arvo Pärt. Oxford : Oxford University Press. 10-ISBN 0-19-816616-8; 13-ISBN 978-0-19-816616-0 (paper)

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Арва Пярт
• Біяграфія і творы Арва Пярта
• Дыскаграфія Арва Пярта
• Цэнтр Арва Пярта