Samuel Eto’o

Samuel Eto’o

Pełne imię i nazwisko	Samuel Eto’o Fils
Data i miejsce urodzenia	10 marca 1981 Duala
Wzrost	180 cm[1]
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1992–1996 Kadji Sport Academies 1996–1997 Real Madryt
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1997–2000 Real Madryt 3 (0) 1997–1998 → CD Leganés (wyp.) 28 (3) 1999 → RCD Espanyol (wyp.) 0 (0) 2000 → RCD Mallorca (wyp.) 13 (6) 2000–2004 RCD Mallorca 120 (48) 2004–2009 FC Barcelona 144 (108) 2009–2011 Inter Mediolan 67 (33) 2011–2013 Anży Machaczkała 53 (25) 2013–2014 Chelsea 21 (9) 2014–2015 Everton 14 (3) 2015 UC Sampdoria 18 (2) 2015–2018 Antalyaspor 76 (44) 2018 Konyaspor 13 (6) 2018–2019 Qatar SC 17 (6) W sumie: 587 (293)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2000 Kamerun U23 (IO 2000) 6 (1) 1997–2014  Kamerun 118 (56) W sumie: 124 (57)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Letnie igrzyska olimpijskie złoto Sydney 2000 Puchar Narodów Afryki złoto Ghana/Nigeria 2000 złoto Mali 2002 srebro Ghana 2008 Puchar Konfederacji srebro Francja 2003
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Samuel Eto’o Fils (wym. [samɥɛl eto fis]; ur. 10 marca 1981 w Duali) – kameruński piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Były reprezentant Kamerunu (rekordzista pod względem liczby strzelonych bramek w kadrze narodowej – 56^[2]), złoty medalista igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000 roku, trzykrotny finalista Pucharu Narodów Afryki (2000, 2002 i 2008), uczestnik czterech turniejów finałowych mistrzostw świata (1998, 2002, 2010 i 2014). Uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy afrykańskich^[3][4][5][6]. Czterokrotnie wybierany Piłkarzem Roku Afryki (2003, 2004, 2005 i 2010). W swojej karierze występował m.in. w Realu Madryt, FC Barcelona, Interze Mediolan, Evertonie, Chelsea i UC Sampdoria. Od grudnia 2021 roku jest prezesem Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej.

Jest wychowankiem akademii piłkarskiej Kadji Sport Academies w Duali, w której występował w latach 1992–1996. W 1996 roku, mając 15 lat przeniósł się do akademii Realu Madryt, z którym podpisał sześcioletni kontrakt i w tym samym roku rozpoczął treningi w drużynie B tego klubu (Real Madryt Castilla). W sezonie 1996/1997 Real Madryt Castilla zajął 18. miejsce w Segunda División i spadł do niższej klasy. Z uwagi na fakt, że w hiszpańskiej III lidze nie mogli wówczas występować piłkarze spoza państw Unii Europejskiej, Eto’o, nie mając szans na włączenie do kadry pierwszego zespołu „Królewskich”, musiał opuścić Real. W związku z tym w sezonie 1997/1998 został wypożyczony do II-ligowego CD Leganés, a w 1999 roku do RCD Espanyol, w którym na skutek nieporozumień z trenerem zagrał tylko jedno oficjalne spotkanie ligowe. Sytuacja nie uległa poprawie nawet po mistrzostwach świata 1998, w których wystąpił jako najmłodszy zawodnik turnieju. Niechciany w Madrycie został po raz kolejny wypożyczony – tym razem do RCD Mallorca – gdzie grał aż do wygaśnięcia kontraktu z Realem.

W sezonie 2003/2004 RCD Mallorca sięgnęła po Puchar Króla, pokonując w finale Recreativo Huelva. Jednak problemy finansowe tego klubu i słaba postawa w całym sezonie - w efekcie czego zespół cudem utrzymał się w Primera Division - spowodowały, że napastnik zaczął poważnie myśleć nad zmianą barw klubowych. Uhonorowany tytułem Najlepszego Piłkarza Afryki 2003 mógł spokojnie czekać na oferty europejskich potentatów. Po czterech latach gry w zespole z Majorki, Eto’o stał się jego najlepszym strzelcem w historii pierwszoligowych występów zaliczając 54 trafienia. Skuteczność napastnika przyciągnęła uwagę klubu FC Barcelona, który potrzebował dobrego napastnika. Także Liverpool i Real Madryt chciały sprowadzić tego zawodnika. Jednak mający pierwszeństwo w negocjacjach Real, który wciąż posiadał 50 procent udziałów Kameruńczyka, zrezygnował z walki, gdyż Eto’o nie posiadał paszportu Unii Europejskiej.

Ostatecznie latem 2004 roku Eto’o zasilił szeregi Barcelony stając się pierwszym Kameruńczykiem, występującym w tym klubie^[7]. Suma odstępnego wynosiła 24 miliony euro i rozdzielona została po równo między Mallorcę i Real.

Z drużyną Barcelony zdobył Mistrzostwo Hiszpanii (trzykrotnie), Superpuchar Hiszpanii. W 2006 i 2009 triumfował z Barceloną w Lidze Mistrzów, sukces ten powtórzył także w 2010 w barwach Interu.

W lipcu 2009 roku przeszedł do włoskiego Interu Mediolan. W nowej drużynie zadebiutował 30 lipca 2009 roku w sparingowym meczu z AS Monaco. Inter wygrał tamto spotkanie 1:0. Kameruńczyk stwierdził, iż „szybko wpasował się w tę grupę zawodników i doskonale rozumie się z Diego Milito”^[8].

Po dwóch latach gry we Włoszech, w sierpniu 2011 roku media donosiły o zaawansowanych rozmowach w sprawie przejścia piłkarza do rosyjskiego klubu Anży Machaczkała^[9]. 23 sierpnia 2011 roku rosyjski klub potwierdził, że oba kluby osiągnęły porozumienie w sprawie transferu. Według informacji Kameruńczyk będzie najlepiej zarabiającym piłkarzem świata z kontraktem wartym około 15-20 milionów euro rocznie^[10]. W nowej drużynie zadebiutował 27 sierpnia 2011 roku w spotkaniu z FK Rostów. Pojawił się na boisku w 58. minucie, a w 80. minucie zdobył wyrównującego gola (mecz zakończył się remisem 1:1)^[11]. ^[12].

29 sierpnia 2013 roku Eto’o podpisał roczny kontrakt z Chelsea. 14 września 2013 roku zadebiutował w przegranym 0:1 meczu ligowym przeciwko Evertonowi^[13]. 19 stycznia 2014 roku zaliczył pierwszego hat tricka w wygranym przez Chelsea 3:1 meczu z Manchesterem United^[14].

26 sierpnia 2014 roku podpisał dwuletni kontrakt z Evertonem^[15].

27 stycznia 2015 roku podpisał 3,5-letni kontrakt z UC Sampdoria^[16].

W czerwcu 2015 roku podpisał trzyletni kontrakt z Antalyasporem^[17]. W grudniu 2015 został tymczasowo grającym trenerem tego klubu^[18][19].

31 stycznia 2018 roku związał się dwuipółletnim kontraktem z Konyasporem po przedwczesnym rozwiązaniu umowy z Antalyasporem za obopólną zgodą^[20].

Na początku sierpnia 2018 roku polubownie rozstał się z Konyasporem, a następnie podpisał kontrakt z Qatar SC^[21].

W seniorskiej kadrze narodowej swojego kraju Samuel Eto’o zadebiutował na dzień przed 16. urodzinami – 9 marca 1997 roku w San José, w przegranym 0:5 towarzyskim spotkaniu z Kostaryką^[2]. W 1998 roku został - przez selekcjonera Claude’a Le Roya - powołany na mistrzostwa świata we Francji. Na tym turnieju zadebiutował 17 czerwca 1998 roku, w wieku 17 lat i 3 miesięcy, podczas przegranego 0:3 meczu fazy grupowej z Włochami i był to jego jedyny występ na tej imprezie. 22 stycznia 2000 roku, zremisowanym 1:1 meczem z Ghaną, zadebiutował w Pucharze Narodów Afryki, a 6 dni później - w wygranym 3:0 spotkaniu z Wybrzeżem Kości Słoniowej - zdobył swą pierwszą bramkę w kadrze narodowej^[2]. W 2000 roku został zwycięzcą Pucharu Narodów Afryki i złotym medalistą igrzysk olimpijskich w Sydney. Pierwszą mundialową bramkę zdobył w czasie mistrzostw świata w Korei i Japonii – 6 czerwca 2002 roku w meczu przeciwko Arabii Saudyjskiej. W 2002 roku triumfował także w Pucharze Narodów Afryki. W grudniu 2011 roku Kameruńska Federacja Piłkarska zawiesiła Eto’o na 15 spotkań, karząc go tym samym za udział w strajku reprezentantów kraju, który doprowadził do odwołania towarzyskiego meczu z Algierią 15 listopada 2011 roku^[22]. Zawieszenie piłkarza wywołało falę krytyki ze strony władz państwowych, co spowodowało zmniejszenie kary przez tamtejszą federację piłkarską z 15 do 4 meczów^[12]. We wrześniu 2013 roku po grupowym zwycięstwie w eliminacjach do mistrzostw świata w Brazylii nad Libią niespodziewanie Eto’o przekazał informację kolegom, że kończy grę w barwach narodowych. Jak twierdził sam Eto’o przyczyną takiego zachowania były sprawy rodzinne^[23][24]. W październiku 2013 roku po długich namowach prezydenta kraju Paula Biyii, Eto’o powrócił do reprezentacji narodowej, na mecz barażowy o mistrzostwa świata 2014 przeciwko Tunezji. 27 sierpnia 2014 roku ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery^[25]. Jego bilans osiągnięć w drużynie narodowej zamknął się na 56 golach w 118 meczach^[2].

Źródło^[26]:

Kluby	Sezon	Ligi krajowe		Puchary krajowe		Kontynentalne		Inne		Razem
		mecze	gole	mecze	gole	mecze	gole	mecze	gole	mecze	gole
CD Leganés	1997/1998	28	3	2	1	0	0	–	–	30	4
Real Madryt	1998/1999	1	0	0	0	0	0	–	–	1	0
RCD Espanyol	1998/1999	0	0	1	0	0	0	–	–	1	0
Real Madryt	1999/2000	2	0	0	0	3	0	1	0	6	0
RCD Mallorca	1999/2000	13	6	0	0	–	–	–	–	13	6
	2000/2001	28	11	5	2	–	–	–	–	33	13
	2001/2002	30	6	1	1	9	3	–	–	40	10
	2002/2003	30	14	6	5	0	0	–	–	36	19
	2003/2004	32	17	2	0	7	4	2	1	43	22
	Łącznie	133	54	14	8	16	7	2	1	165	70
FC Barcelona
	2004/2005	37	25	1	0	7	4	–	–	45	29
	2005/2006	34	26	0	0	11	6	2	2	47	34
	2006/2007	19	11	2	1	3	1	3	0	27	13
	2007/2008	18	16	3	1	7	1	–	–	28	18
	2008/2009	36	30	4	0	12	6	–	–	52	36
	Łącznie	144	108	10	2	40	18	5	2	199	130
Inter Mediolan	2009/2010	32	12	2	1	13	2	1	1	48	16
	2010/2011	35	21	4	5	10	8	4	3	53	37
	2011/2012	0	0	0	0	0	0	1	0	1	0
	Łącznie	67	33	6	6	23	10	6	4	102	53
Anży Machaczkała	2011/2012	22	13	1	0	0	0	–	–	23	13
	2012/2013	25	10	3	2	16	9	–	–	41	21
	2013/2014	6	2	0	0	0	0	–	–	6	2
	Łącznie	53	25	4	2	16	9	0	0	73	36
Chelsea	2013/2014	21	9	3	0	9	3	2	0	35	12
Everton	2014/2015	14	3	1	0	4	1	1	0	20	4
UC Sampdoria	2014/2015	18	2	–	–	–	–	–	–	18	2
Antalyaspor	2015/2016	31	20	1	0	–	–	–	–	32	20
	2016/2017	30	18	9	0	–	–	–	–	30	18
	2017/2018	15	6	0	0	–	–	–	–	15	6
	Łącznie	76	44	1	0	0	0	0	0	77	44
Konyaspor	2017/2018	17	6	1	0	–	–	–	–	18	6
Qatar SC	2018/2019	17	6	6	4	–	–	3	1	23	10
Łącznie w karierze		587	293	46	22	111	48	20	8	764	371
Stan na 24 marca 2020

RCD Mallorca

• Puchar Króla: 2002/2003

FC Barcelona

• Mistrzostwo Hiszpanii: 2004/2005, 2005/2006, 2008/2009
• Puchar Króla: 2008/2009
• Superpuchar Hiszpanii: 2005, 2006
• Liga Mistrzów: 2005/2006, 2008/2009

Inter Mediolan

• Mistrzostwo Włoch: 2009/2010
• Puchar Włoch: 2009/2010
• Superpuchar Włoch: 2010
• Liga Mistrzów: 2009/2010
• Klubowe mistrzostwo świata: 2010

Reprezentacja Kamerunu

• Puchar Narodów Afryki: 2000, 2002
• Wicemistrzostwo Pucharu Narodów Afryki: 2008
• Wicemistrzostwo Pucharu Konfederacji: 2003
• Igrzyska Olimpijskie: 2000

Osiągnięcia indywidualne

• Król strzelców Pucharu Narodów Afryki: 2006, 2008
• Król strzelców Pucharu Włoch: 2010/2011
• Król asyst Liga Mistrzów: 2005/2006
• Młody piłkarz w Afryce: 2000
• Afrykański Piłkarz Roku: 2003, 2004, 2005, 2010
• Trofeo Pichichi: 2005/2006
• Napastnik roku według UEFA: 2005/2006
• Złota Piłka Klubowych mistrzostw świata: 2010
• Napastnik roku według UEFA: 2005/2006
• MVP Priemjer-Liga: 2012/2013
• Golden Foot: 2015
• Nagroda za całokształt kariery Globe Soccer Awards: 2016
• Drużyna sezonu według ESM: 2004/2005, 2005/2006, 2008/2009, 2010/2011
• Drużyna roku według FIFPro: 2005, 2006
• Drużyna roku UEFA: 2005, 2006
• Drużyna roku CAF: 2005, 2006, 2008, 2009, 2010, 2011

7 września 2019 roku ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej^[27].

11 grudnia 2021 roku został wybrany na prezesa Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej^[28][29].

Ma dwóch młodszych braci: Davida-Pierre’a Eto’o i Etienne’a Eto’o, którzy również są piłkarzami. Jest katolikiem^[30].

6 lipca 2007 roku w Paryżu wziął ślub ze swoją długoletnią partnerką Georgette, z którą ma troje dzieci: Sienę, Maelle i Etienne’a^[31].

17 października 2007 roku otrzymał hiszpańskie obywatelstwo^[32].

20 czerwca 2022 został skazany na 22 miesiące pozbawienia wolności oraz 1,8 mln dolarów grzywny za oszustwa podatkowe w latach 2006–2009, którymi pilotował jego ówczesny agent José María Mesalles który również został skazany na 22 miesiące więzienia^[33].

Zobacz kolekcję cytatów Samuel Eto'o w Wikicytatach

• Samuel Eto’o w bazie National Football Teams (ang.)