Zbigniew Herman

Zbigniew Herman

Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1935 Tłuste
Data śmierci	4 maja 2010
Miejsce spoczynku	Cmentarz Przemienienia Pańskiego w Żywcu
Zawód, zajęcie	lekarz farmakolog
Rodzice	Leopold Herman Maria z Fedorów
Małżeństwo	Anna Dyaczyńska-Herman
Odznaczenia

Zbigniew Stanisław Herman (ur. 17 grudnia 1935 w Tłustem, zm. 4 maja 2010) – polski lekarz i farmakolog, w latach 1980–1982 rektor Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Odznaczony Krzyżem Oficerskim oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[1][2]. Stypendysta Instytutu Farmakologii Akademii Nauk w Moskwie oraz Laboratorium Farmakologii Biochemicznej Narodowego Instytutu Zdrowia w Bethesdzie^[3].

Urodził się w 1935 roku jako syn nauczycieli, Leopolda i Marii z Fedorów. W latach 1941–1945 uczęszczał do szkoły podstawowej w Czortkowie, zaś od 1945 do 1948 był uczniem szkoły im. Tadeusza Kościuszki w Bytomiu. W 1952 ukończył tam Liceum Ogólnokształcące im. Jana Smolenia, zaś 2 1951 Szkołę Muzyczną I stopnia oraz Zawodową Średnią Szkołę Muzyczną, w której w 1955 uzyskał dyplom nauczyciela w klasie fortepianu^[1].

W 1952 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu Rokitnicy. Dyplom ukończenia studiów oraz tytuł lekarza otrzymał 9 marca 1958. Pracę rozpoczął w czasie trzeciego roku studiów w Katedrze Farmakologii ŚAM. Od 1957 był zastępcą asystenta. Po ukończeniu nauki pozostał w Katedrze Farmakologii i awansował kolejno na stanowiska: asystenta (1958), starszego asystenta (1961), adiunkta (1965), docenta (1970), profesora nadzwyczajnego (1978) i profesora zwyczajnego (1986)^[1].

W ŚAM pełnił na przestrzeni lat różne funkcje: prodziekana (1975–1977), a następnie dziekana (1977–1980) Wydziału Lekarskiego w Katowicach, rektora (1980–1982), przewodniczącego Senackiej Komisji Nauki (od 1990), członka Senatu Akademii (1983–2002)^[1].

Na jego dorobek naukowy składa się 348 prac z zakresu farmakologii, farmakologii klinicznej i farmakoterapii (w tym: 182 artykuły oryginalne opublikowane w czasopismach polskich, 101 w czasopismach zagranicznych, 55 prac poglądowych i 10 tekstów popularnonaukowych), które były cytowane razem 1121 razy. Jedna praca jego autorstwa została sklasyfikowana przez Institute for Scientific Information jako famous paper, czyli słynna publikacja^[1]. Do najważniejszych osiągnięć naukowych Hermana należą m.in.: opracowanie oryginalnej metody iniekcji do komór bocznych mózgu u szczurów (1970) i myszy (1973); odkrycie działania tuftsyny na mózgowie (1980); poznanie zupełnie nowych mechanizmów działania leków antypsychotycznych (1970–1980); odkrycie wpływu enkefalin na układ immunologiczny (1990); uzyskanie nowych faktów dotyczących wpływu leków przeciwmiażdżycowych na układ immunologiczny człowieka (1998); opisanie nowych dowodów popierających hipotezę udziału procesów zapalnych w powstawaniu zmian miażdżycowych u człowieka (2000)^[1].

Jego żoną była Anna Dyaczyńska-Herman; lekarka, anestezjolog, prof. dr. hab. Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach^[1].

Na emeryturę przeszedł we wrześniu 2006^[1].

Został pochowany na cmentarzu parafii Przemienienia Pańskiego w Żywcu^[1].

• Teresa Białek, Władysław Pierzchała (redakcja): Profesor Zbigniew Stanisław Herman. Współtwórca farmakologii klinicznej w Polsce. Katowice: Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach – Biblioteka Główna, 2010. ISSN 1231-4412. Brak numerów stron w książce

• Jerzy Vetulani: Jak poznałem przyjaciela – wspomnienie o Zbigniewie Hermanie