Urban VI

Urban VI

Urbanus Sextus

Bartolomeo Prignano
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1318 Neapol
Data i miejsce śmierci	15 października 1389 Rzym
Miejsce pochówku	Groty Watykańskie
Papież
Okres sprawowania	1378-1389
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Pontyfikat	8 kwietnia 1378
Multimedia w Wikimedia Commons

Urban VI (łac. Urbanus VI, właśc. Bartolomeo Prignano; ur. ok. 1318 w Neapolu, zm. 15 października 1389 w Rzymie^[1]) – papież w okresie od 8 kwietnia 1378 do 15 października 1389^[2].

Urodzony w Neapolu. Był specjalistą prawa kanonicznego i arcybiskupem Acerenzy, a następnie Bari^[1]. Od 1376 roku był kierownikiem kancelarii papieskiej^[1].

Kiedy po śmierci Grzegorza XI, rozpoczęło się konklawe (8 kwietnia 1378), na ulicach Rzymu trwały protesty i apele, by nie wybrano Francuza^[2]. Zebrany tłum żądał wyboru Rzymianina lub Włocha, gdyż obawiał się powrotu papiestwa do Awinionu^[2]. Tego samego dnia, lud wtargnął do pałacu papieskiego i z trudem udało się go stamtąd usunąć^[2]. Po tym wydarzeniu, kardynałowie postanowili niemalże jednogłośnie wybrać arcybiskupa Prignano, który przyjął imię Urban VI^[1]. Bartolomeo Prignano był ostatnim z papieży, który w chwili wyboru, nie należał do kolegium kardynalskiego^[2].

Urban był niepopularny wśród duchowieństwa, jak i wśród Rzymian, głównie ze względu na swoją agresję i wybuchowość^[1]. Jego planem była gruntowna reforma Kurii Rzymskiej i uproszczenie życia kardynalskiego^[1]. Kiedy usłyszał propozycję powrotu do Awinionu, Urban zagroził, że mianuje tylu włoskich kardynałów, by podporządkować francuską większość^[1]. Doprowadziło to do tego, że 2 sierpnia część kardynałów uznała elekcję Urbana za nieważną i zaproponowali papieżowi by ustąpił^[1]. Wkrótce potem kardynałowie udali się do Fondi i tam 20 sierpnia wybrali Roberta z Genewy na antypapieża^[1]. Urban i Klemens zaczęli wówczas rozsyłać listy do głów państw europejskich zapewniając, że to oni są właściwymi papieżami^[1]. Obaj także nałożyli na siebie wzajemnie ekskomuniki^[2]. Francja, Szkocja, Burgundia i Neapol stanęły po stronie Klemensa, natomiast Niemcy, Anglia, część Włoch i większość krajów środkowoeuropejskich uznały Urbana (Hiszpania zachowała neutralność)^[1]. Doprowadziło to do walk w samym Państwie Kościelnym, gdzie w bitwie pod Marino w kwietniu 1379, wojska Urbana pokonały armię Klemensa, po czym antypapież musiał uciec do Awinionu^[1]. Te wydarzenia zapoczątkowały tzw. wielką schizmę zachodnią^[2].

Po wyjeździe Klemensa, walki w Państwie Kościelnym trwały nadal^[1]. Papież, za poparcie Klemensa, złożył z tronu i ekskomunikował królową Neapolu Joannę I, a także ingerował w sprawy jej następcy, Karola III^[1]. W konsekwencji król Karol w porozumieniu z kilkoma kardynałami, opracował plan ustanowienia rady regencyjnej nad papieżem^[1]. Gdy Urban się o tym dowiedział uwięził sześciu kardynałów, torturował i skazał na śmierć^[2]. Został za to oblężony w Nocerze, lecz udało mu się zbiec do Genui, a następnie do Lukki i do Pizy^[1]. Po powrocie do Rzymu, był opuszczony przez stronników i zmarł 15 października 1389; możliwe, że na skutek otrucia^[1].

Za pontyfikatu tego papieża, 15 lutego 1386, Władysław II Jagiełło przyjął chrzest oraz rozpoczął chrystianizację Litwy^[2].

• Pope Urban VI. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).

• Urban VI – dokumenty w bibliotece Polona