[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Sonnet on Hearing the Dies Irae Sung in the Sistine Chapel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sonnet on Hearing the Dies Irae Sung in the Sistine Chapel – wiersz brytyjskiego (irlandzkiego) poety, prozaika i dramaturga Oscara Wilde’a[1] napisany w 1877[2]. Stanowi zapis wrażenia wysłuchania hymnu Dies irae w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. Utwór jest napisany, zgodnie z tradycją angielską, pentametrem jambicznym, i rymuje się abbaaccadefdef.

Nay, Lord, not thus! white lilies in the spring,
Sad olive-groves, or silver-breasted dove,
Teach me more clearly of Thy life and love
Than terrors of red flame and thundering.
The empurpled vines dear memories of Thee bring:
A bird at evening flying to its nest,
Tells me of One who had no place of rest:
I think it is of Thee the sparrows sing.
Come rather on some autumn afternoon,
When red and brown are burnished on the leaves,
And the fields echo to the gleaner’s song,
Come when the splendid fulness of the moon
Looks down upon the rows of golden sheaves,
And reap Thy harvest: we have waited long.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. mjm: Oscar Wilde kreował swoje życie jak sztukę. polskieradio.pl. [dostęp 2017-04-17]. (pol.).
  2. Hitomi Nakamura: “Some Mad Scarlet Thing by Dvorák”: Notes on Oscar Wilde’ s Engagement with Music. ritsumei.ac.jp. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Oscer Wilde: Poems. Archive.org. [dostęp 2017-04-17]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]