Italo Balbo

Italo Balbo

Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1896 Ferrara
Data śmierci	28 czerwca 1940
Gubernator włoskiej Libii
Okres	od 1 stycznia 1934 do 28 czerwca 1940
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Faszystowska
Następca	Rodolfo Graziani
Minister lotnictwa
Okres	od 12 września 1929 do 7 listopada 1933
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Faszystowska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Italo Balbo (ur. 6 czerwca 1896 w Ferrarze, zm. 28 czerwca 1940 w Libii) – włoski lotnik, twórca i marszałek włoskiego lotnictwa wojskowego oraz wysokiej rangi polityk faszystowski, typowany na następcę Benita Mussoliniego.

Italo Balbo urodził się 6 czerwca 1896 roku w Ferrarze. Jego ojciec Camillo, był nauczycielem^[1].

W 1910 roku w wieku zaledwie 14 lat poznał generała Ricciotti Garibaldi, syna Giuseppe Garibaldiego i zaczął publikować artykuły w czasopiśmie wydawanym przez partię generała. Chciał wziąć udział we włoskiej ekspedycji militarnej do Albanii. Rok później wstąpił do partii Partito Mazziniano^[2].

W 1911 roku przeniósł się do Mediolanu. Tu w 1914 roku zetknął się z Benito Mussolinim, wydającym wówczas dziennik Popolo d'Italia. Podobnie jak Mussolini uważał, że Włochy powinny wziąć udział w I wojnie światowej po stronie państw Ententy^[3]. Niezależnie od swojej działalności w Mediolanie uczestniczył w działalności nawołujących do udziału w wojnie tzw. Fascio Rivoluzionario d'Azione Internazionalista w Ferrarze^[4].

W I wojnie światowej Italo Balbo służył w jednostkach alpejskich armii włoskiej. Trzykrotnie odznaczany, dosłużył się rangi kapitana. Po wojnie pozostawał zatrudniony przez armię aż do maja 1920 roku^[5] ukończył studia w Istituto Superiore di Scienze Sociali "Cesare Alfieri" na uniwersytecie we Florencji (dzisiejszy wydział nauk politycznych)^[6] i podjął pracę jako urzędnik bankowy w Ferrarze.

W styczniu 1921 roku związał się z ruchem faszystowskim w Ferrarze^[7]. Był organizatorem bojówek, które atakowały lewicowych polityków i przeciwników Mussoliniego, działających w okolicach rodzinnej Ferrary. Balbo był także aktywny na szczeblu krajowym. W czasie marszu na Rzym (1922 rok), mimo młodego wieku był już jednym z ważniejszych działaczy faszystowskich, a w roku 1924 został szefem Faszystowskiej Milicji^[8]. Rok później objął wysokie stanowisko w ministerstwie gospodarki.

W 1926 roku niemający pojęcia o lataniu Balbo otrzymał od Mussoliniego stanowisko sekretarza lotnictwa. W związku z tą nominacją Balbo w błyskawicznym tempie nauczył się pilotażu i zdobył ogólne wykształcenie w dziedzinie lotnictwa. Stał się głównym budowniczym włoskiego lotnictwa wojskowego. W 1928 roku otrzymał stopień generała lotnictwa, zaś rok później objął także stanowisko ministra lotnictwa^[9].

Na początku lat 30. XX wieku postać Balbo uzyskała światowy rozgłos za sprawą dwóch przeprowadzonych przezeń grupowych przelotów przez Ocean Atlantycki. W 1930 roku, w czasie pierwszego z tych lotów, Balbo z 12 samolotami przeleciał z Orbetello we Włoszech do Rio de Janeiro w Brazylii, zaś podczas drugiego, w 1933 roku, 24 maszyny przeleciały z Rzymu do Nowego Jorku i Chicago. W tym samym roku Balbo został namiestnikiem włoskiej kolonii Libii^[10].

28 czerwca 1940 roku nad Tobrukiem samolot z lecącym Italo Balbo został zestrzelony przez włoską obronę przeciwlotniczą. Władze włoskie podały oficjalną informację, iż zestrzelenie nastąpiło w wyniku pomyłki^[11].

• Claudio G. Segre: Italo Balbo A Fascist Life. Berkeley: 1987. ISBN 978-0-520-07199-5.