Kill ’Em All

Kill ’Em All

Wykonawca albumu studyjnego
Metallica
Wydany	25 lipca 1983
Nagrywany	10 maja–27 maja 1983
Gatunek	thrash metal speed metal
Długość	51:15 62:41 (1988–1992: USA i Kanada; 1989–1992: Argentyna)
Wydawnictwo	Megaforce, Elektra (USA), Music for Nations (UK), Roadrunner Records (Holandia)[1]
Producent	Jon Zazula, Paul Curcio
Oceny
AllMusic [2] The Daily Vault A[3] Spin [4] Teraz Rock [5]
Album po albumie
— Kill ’Em All (1983) Ride the Lightning (1984)
Single z albumu Kill ’Em All
„Whiplash” Wydany: 1983 „Jump in the Fire” Wydany: 20 stycznia 1984

Kill ’Em All – debiutancki album studyjny amerykańskiego zespołu muzycznego Metallica. Wydany został 25 lipca 1983 roku nakładem wytwórni Megaforce Records. Zespół podpisał kontrakt z tą wytwórnią po zagraniu paru koncertów na Wschodnim Wybrzeżu USA, które zorganizował jej założyciel, Jon Zazula, po usłyszeniu dema grupy, No Life ’Til Leather.

W ocenie krytyków, album jest klasyką gatunku oraz przyczynił się do powstania thrash metalu, a James Hetfield swoją grą na albumie ustanowił nowe standardy siły, precyzji i wytrzymałości. Kill ’Em All został sklasyfikowany przez personel serwisu Metal-Rules.com na 20. miejscu wśród 100 Najlepszych Albumów Heavymetalowych. Jest to jedyny album Metalliki, którego współkompozytorem nie jest Kirk Hammett oraz jeden z dwóch albumów (innym jest Death Magnetic z 2008 r.) niewyprodukowanych przez członków zespołu. W samych Stanach Zjednoczonych album sprzedał się w sumie w 3 milionach egzemplarzy.

W Polsce nagrania uzyskały status platynowej płyty^[6].

Kill ’Em All to jedyny album Metalliki, na którym zamieszczone utwory były praktycznie w całości gotowe do nagrania przed rozpoczęciem sesji nagraniowej. Pierwszym skomponowanym utworem był otwierający album „Hit the Lights”, nagrany pod koniec 1981^[7] na potrzeby pierwszego oficjalnego wydawnictwa na którym znalazł się zespół, Metal Massacre wydanego 14 czerwca 1982. Wydawnictwo znane również jest z tego, że nazwa grupy została źle napisana (Mettallica), jak i nazwisko basisty Rona McGovneya (McGouney) oraz imię gitarzysty Lloyda Granta (Llyod) grających oryginalnie w utworze^[8]. Według listy utworów zagranych na debiutanckim występie zespołu z 14 marca 1982, drugim skomponowanym utworem zespołu był najprawdopodobniej „Jump in the Fire”, (oraz pierwszym, którego współautorem był Dave Mustaine) który razem z „Hit the Lights” i dwiema nowymi kompozycjami – „The Mechanix” i „Motorbreath” – wypełnił demo zespołu nagrane 24 kwietnia 1982, pt. Power Metal^[8][9].

„The Mechanix” jest utworem, który skomponował sam Mustaine, ale po wyrzuceniu go w kwietniu 1983 z Metalliki James Hetfield i Lars Ulrich zmodyfikowali ten utwór dzięki czemu stał się dłuższy, miał inny tekst i tytuł – „The Four Horsemen”. Sam Mustaine zamieścił „The Mechanix” pod tytułem „Mechanix” na debiutanckim albumie swojego zespołu, Megadeth – Killing Is My Business...And Business Is Good! (z 1985). Na następnym demie grupy, No Life ’Til Leather (nagranym 6 lipca 1982), oprócz czterech poprzednich kompozycji zamieszczone zostały trzy nowe: „Seek & Destroy”, „Metal Militia” i „Phantom Lord”^[8]. W grudniu 1982 do zespołu dołączył basista Cliff Burton, który już wcześniej skomponował solowy utwór na gitarze basowej pod tytułem „(Anesthesia) Pulling Teeth”. 16 marca 1983 nagrane zostały ostatnie dwa utwory – „Whiplash” i „No Remorse” – na tzw. Megaforce Demo, które są zarazem jedynymi utworami wspólnie nagranymi z Mustaine’em i Burtonem w składzie^[10].

Inicjatywa nagrania albumu powstała z powodu Jona Zazuli, który był promotorem oraz właścicielem sklepu Rock ’n’ Roll Heaven w New Jersey. Gdy usłyszał demo Metalliki, No Life ’Til Leather, postanowił skontaktować się z zespołem w lutym 1983, aby zaproponować grupie parę występów na Wschodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Zespół przyjął propozycję i wyruszył z San Francisco pod koniec marca 1983 w trasę długą na ponad 3 tysiące kilometrów, podczas której Dave Mustaine był niemal bez przerwy pijany, co doprowadziło do wielu kłótni z pozostałymi członkami zespołu, wypadku samochodowego, oraz znacznego zmniejszenia się jego umiejętności gry na gitarze^[11][12]. Gdy już zespół dotarł na miejsce, 1 kwietnia skontaktowano się z Kirkiem Hammettem gitarzystą zespołu Exodus^[13], a dziesięć dni później Mustaine został wyrzucony z zespołu i zastąpiony tego samego dnia przez Hammetta^[11]. W okresie gdy zespół dostał już propozycję zagrania trasy koncertowej na wschodzie USA, Zazula próbował załatwić kontrakt nagraniowy grupie, co jednak mu się nie udało, więc w ostateczności założył 1 kwietnia 1983 razem z żoną Marshą własną wytwórnię płytową Megaforce Records^[9][14]. Miesiąc po tym – 3 maja 1983 – Metallica (jako pierwszy zespół) podpisała kontrakt z jego wytwórnią^[13][9].

Siedem dni później Metallica rozpoczęła 17-dniowe nagrywanie albumu w Music America Recording Studios w Rochester w stanie Nowy Jork^[13][15]. Produkcją zajęli się Jon Zazula i Paul Curcio, którego Lars Ulrich określił „żłopaczem kawy,”, a według Kirka Hammetta „głównie siedział w kącie i bazgrał coś w notesie. No i robił kawę zespołowi.”^[9] Ulrich tak wspomina miejsce w którym nagrywał:

Ulrich wspomina również nieprzyjemną sytuację, która miała miejsce pod koniec realizacji albumu:

Członkowie zespołu chcieli, aby album miał inny tytuł, o czym James Hetfield wypowiada się tak:

Kill ’Em All został wydany 25 lipca 1983 przez wytwórnię Megaforce^[13] i spowodował „prawdziwe narodziny thrashu,”^[18] zaś „dziś uznawany jest za klasykę”^[14]. Do dziś album został sprzedany w ponad 3 milionach egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych^[19], a od 20 czerwca 1995 dostępny jest w wersji zremasterowanej^[20].

Według recenzenta, Steve’a Hueya z AllMusic, na albumie, „Metallica zjednoczyła powikłane riffowanie takich zespołów Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu jak Judas Priest, Iron Maiden, czy Diamond Head z szybkością Motörhead i hardcore'owego punku. Wysoce techniczny styl grania na gitarze rytmicznej Jamesa Hetfielda napędza większość albumu, ustanawiając nowe standardy siły, precyzji, i wytrzymałości”, a „reszta zespołu jest równie wprawiona, grając ze ściśle kontrolowaną furią nawet w najbardziej absurdalnie szybkich tempach”. Huey podsumował album następująco: „Przerażający, strasznie inspirujący i absolutnie bezlitosny, Kill ’Em All jest szczerze niszczycielską energią, dokonaną z powodującymi opadanie szczęki poziomami naukowej precyzji.”^[18]

Recenzent magazynu Teraz Rock, Igor Stefanowicz, następująco określa styl w jakim zespół gra na albumie: „Szybkie, dość skomplikowane, precyzyjnie grane riffy, zresztą dość często się zmieniające, podobnie jak tempa. Wielka inwencja rytmiczna, sporo akcentów, przełomów aranżacyjnych, wirtuozerskie solówki grane z niewiarygodną prędkością. A przy tym całym zamieszaniu kompozycje z Kill ’Em All nadal są piosenkami – z melodią, z dramaturgią, z refrenami. Cholernie szczere, naładowane pięknie brzydką energią.”^[21].

Personel serwisu Metal-Rules.com sklasyfikował album na 20. pozycji listy 100 Najlepszych Albumów Heavymetalowych^[22], a personel serwisu IGN nie zakwalifikował albumu wśród 25 Najlepszych Albumów Metalowych, ale umieścił go na liście honorowej^[23].

Dzięki albumowi, Metallica dostała propozycje koncertów w Europie, ale zespół miał już zaplanowaną trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych z brytyjskim zespołem Raven, który również w 1983 wydał swój album All for One^[14]. W tę trasę oba zespoły wyruszyły dwa dni po wydaniu Kill ’Em All. Trasa trwała do 3 września 1983, a jej nazwa – Kill ’Em All for One Tour – powstała z połączenia nazw albumów obu zespołów, które promowały. Dzięki tej trasie, Metallica została okrzyknięta zespołem grającym najostrzej, najgłośniej i najszybciej^[24]. Zespoły podróżowały po Stanach starym autokarem, który tak wspomina James Hetfield:

Występ z tej trasy w Chicago, który odbył się 12 sierpnia 1983 był nagrywany i wykonania dwóch utworów – „No Remorse” i „Metal Militia” – znaleźć można na filmie Cliff ’Em All! z 1987. Pomiędzy oboma utworami został zamieszczony urywek w którym Kirk Hammett gra (będąc samemu na scenie) solówkę na gitarze i w pewnym momencie wystawia gitarę nad ręce fanów, którzy złapali i zabrali mu ją. Zaraz po tym kilku członków ekipy technicznej (bądź ochrony) wskoczyło w tłum by odzyskać gitarę, która została zniszczona.

Z tego albumu przede wszystkim „Seek & Destroy” jest sztandarowym utworem granym na wszystkich (lub prawie wszystkich) koncertach. Innymi często granymi utworami są „The Four Horsemen” oraz „Whiplash”. „(Anesthesia) Pulling Teeth” była często obecna na setlistach aż do śmierci Cliffa Burtona w 1986. Na kolejne wykonanie trzeba było czekać aż do 2011 roku, kiedy to z okazji 30-lecia zespołu improwizację na temat „Anesthesii” zagrał Robert Trujilo. Reszta utworów jest raczej sporadycznie grana na koncertach.

Strona A
Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Hit the Lights”	James Hetfield, Lars Ulrich	4:15
2.	„The Four Horsemen”	Hetfield, Ulrich, Dave Mustaine	7:12
3.	„Motorbreath”	Hetfield	3:07
4.	„Jump in the Fire”	Hetfield, Ulrich, Mustaine	4:41
5.	„(Anesthesia) Pulling Teeth”	Cliff Burton	4:14
6.	„Whiplash”	Hetfield, Ulrich	4:08
			27:37

Strona B
Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Phantom Lord”	Hetfield, Ulrich, Mustaine	5:01
2.	„No Remorse”	Hetfield, Ulrich	6:26
3.	„Seek & Destroy”	Hetfield, Ulrich	6:54
4.	„Metal Militia”	Hetfield, Ulrich, Mustaine	5:11
			23:32

Nr	Tytuł utworu	Autorzy	Długość
1.	„Am I Evil?”	Brian Tatler, Sean Harris	7:50
2.	„Blitzkrieg”	Jim Sirotto, Ian Jones, Smith	3:36
			11:26

• W nawiasach wymienieni są kompozytorzy danych utworów.
• Utwory „Am I Evil?” i „Blitzkrieg” zawarte były jedynie na reedycjach albumu wydawanych w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie przez wytwórnię Elektra od 1988 do 1992, oraz w Argentynie od 1989 do 1992 razem przez wytwórnie PolyGram i Vertigo. Utwory te pochodzą z singla „Creeping Death” (1984), znalazły się również na kompilacji Garage, Inc. (1998).

• „Whiplash” – wydany w 1983 w Stanach Zjednoczonych przez wytwórnię Megaforce na 12-calowym winylu^[25][26].

• „Jump in the Fire” – wydany 20 stycznia 1984 w Wielkiej Brytanii, Francji, i Holandii przez wytwórnie Music for Nations i Roadrunner na 12-calowym winylu^[27][28][29].

• James Hetfield – śpiew, gitara rytmiczna (utwory: 1-4, 6-10); introdukcja (utwór: 5)
• Lars Ulrich – perkusja
• Cliff Burton – gitara basowa
• Kirk Hammett – gitara prowadząca (utwory: 1-4, 6-10)

• Album nagrywany i miksowany był od 10 do 27 maja 1983 w Music America Recording Studios w Rochester, USA^[13]
  • Producent wykonawczy: Jon Zazula
  • Producent: Paul Curcio
  • Inżynier: Chris Bubacz
  • Asystent inżyniera: Andy Wroblewski
• Mastering: Bob Ludwig
• Projekt przedniej i tylnej okładki: Gary L. Heard, GLH Studios
• Fotografie z wkładki: Kevin Hodapp
• Grafiki, projekt, i układ: Shari i Harold Risch

Na podstawie encycmet.com.^[30]

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Anglia	Music for Nations	1983	MFN-7	Czerwono-żółte etykiety
Argentyna	PolyGram/Vertigo	1989	29194	Dodatkowe utwory „Am I Evil?”, „Blitzkrieg”
Brazylia	PolyGram/Vertigo	1990	838-142-1	Brak wkładki
Brazylia	Young/RGE	1987	320-7006	Srebrne etykiety, wkładka z tekstami utworów
Europa	Phoogram/Vertigo	1989	838-142-1	Żółte etykiety
Francja	Bernett	1983	SB-18007	Brak wkładki
Francja	New Electric Way	1983	2326	Etykiety New Electric Way lub Music for Nations
Francja	Music for Nations	1983	MFN 7	Pierwsze tłoczenie bez kodu kreskowego
Francja	Music for Nations	1983	MFN 7	Drugie tłoczenie z kodem kreskowym, etykiety podają Francję jako kraj produkcji, okładka – Anglię
Grecja	PolyGram/Vertigo	1992	838-142-1	Brak wkładki
Hiszpania	Phonogram/Vertigo	1989	838-142-1	Brak wkładki
Holandia	Roadrunner	1983	RR-9902	Bez logo Music for Nations na okładce
Holandia	Roadrunner	1983	RR-9902	Z logo Music for Nations na okładce
Japonia	Nexus	1984	K25P-438	Wkładka z tekstami utworów, pasek OBI
Kanada	Banzai	1983	BRC-1901	Białe etykiety i wkładka
Kanada	Elektra	1988	96 07661	Dodatkowe utwory „Am I Evil?”, „Blitzkrieg”
Kanada	Banzai	1983	BRC-1901	Czarne etykiety
Kolumbia	Philips/Vertigo	1990	838-142-1	Czarno-biała tylna okładka
Korea	Phonogram/Vertigo	1990	SEL-RP-2002	Wkładka z tekstami utworów
Meksyk	PolyGram/Vertigo	1990	LPR-23067	Nazwy utworów w języku angielskim i hiszpańskim
Rosja	Phonogram/PolyGram	1994	838-142-1	Błędy językowe na etykietach
Stany Zjednoczone	Elektra	1988	e1-60766	Wydanie Columbia House
Stany Zjednoczone	Eletkra	1988	9-60766-1	Czerwono-czarne lub szare etykiety, dodatkowe utwory „Am I Evil?”, „Blitzkrieg”
Stany Zjednoczone	Megaforce	1983	MRI 069	Część egzemplarzy z tekstami utworów, część bez
Unia Europejska	Vertigo	2001	838-142-1	Powtórne wydanie na 180-gramowej płycie winylowej, we wkładce wspomniana oficjalna strona internetowa zespołu
Wenezuela	PolyGram/Vertigo	1993	210-199	Inna okładka

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Anglia	Music for Nations	1986	MFN 7DM	Na okładce napis „Made in France”, na płytach – „Made in England"
Francja	Music for Nations	1986	MFN 7DM	Brak kraju produkcji na etykietach
EU (?)	Universal Music Group	2008	0600753085271	Wydanie na 180-gramowym winylu.

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Argentyna	PolyGram/Vertigo	1989	29194	Promocyjne etykiety, hiszpańskie tytuły utworów, dodatkowe utwory „Am I Evil?”, „Blitzkrieg”
Brazylia	Young/RGE	1987	320-7006	Złota naklejka promocyjna w języku portugalskim
Kanada	Elektra	1988	96-70661	Złota naklejka z tyłu wydania, dodatkowe utwory „Am I Evil?”, „Blitzkrieg”
Stany Zjednoczone	Elektra	1988	9-60766-1	Złota naklejka

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Anglia	Music for Nations	1986	MFN 7P	Niebieski tytuł, pierwsze tłoczenie bez kodu kreskowego
Anglia	Music for Nations	1986	MFN 7P	Niebieski tytuł, drugie tłoczenie z kodem kreskowym
Stany Zjednoczone	Megaforce	1983	MRI-069	Numerowana płyta z nadrukiem, czerwony tytuł

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Anglia	Music for Nations	1983	CD-MFN 7	Pierwsze tłoczenie
Anglia	Music for Nations	1983	CD-MFN 7	Drugie tłoczenie z kodem kreskowym z tyłu okładki
Australia	PolyGram/Vertigo	1983	838-142-2	Edycja związana z trasą w Australii i Azji
Brazylia	PolyGram/Vertigo	1989	838-142-2
Europa	Phonogram/Vertigo	1989	838-142-2	Brak wymienionego kraju produkcji
Francja	Music for Nations	1983	CD-MFN-7	Trzecie tłoczenie z kodem kreskowym
Francja	Phonogram/Vertigo	1989	838-142-2
Japonia	Sony	1992	SRCS-5777	Pasek OBI, teksty utworów
Kanada	Elektra	1995	CD-60766	Edycja poddana ponownemu masteringowi
Korea	PolyGram/Vertigo	1992	DP-0688	Czerwona płyta
Stany Zjednoczone	Elektra	1988	9 60766-2	Błędy typograficzne, dwukrotnie wymieniony utwór „Whiplash”
Stany Zjednoczone	Elektra	1988	9 60766-2	Pierwsze tłoczenie z okładką z prostokątnego pudełka, dodatkowe utwory „Am I Evil?”, „Blitzkrieg”
Stany Zjednoczone	Elektra/Asylum	1988	E2-60766	Błędnie wydrukowane wydanie Columbia House
Stany Zjednoczone	Elektra	1992	9-60766-2	10 ścieżek audio w prostokątnym pudełku
Stany Zjednoczone	Megaforce	1983	MRI-CD-069	Biała tylna okładka, brak tekstów utworów

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Brazylia	PolyGram/Vertigo	1989	838-142-2	Promocyjna naklejka na okładce

Kraj wydania	Wydawca	Rok wydania	Numer katalogowy	Opis
Anglia	Music for Nations	1986	MFN-7P	Białe tłoczenie próbne płyty z nadrukiem
Brazylia	Young/RGE	1987	320-7006	Białe etykiety
Brazylia	PolyGram/Vertigo	1990	838-142-1	Tłoczenie próbne z białymi etykietami

• Okładka