Francis Arthur Bainbridge
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1874 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 1921 |
| Zawód, zajęcie |
fizjolog |
| Narodowość | |
Francis Arthur Bainbridge (ur. 29 lipca 1874, zm. 27 października 1921) – angielski fizjolg. Bainbridge urodził się w Stockton-on-Tees w 1874 roku i uczył się w The Leys School. Rozpoczął studia na uniwersytecie Trinity College na Uniwersytecie Cambridge w 1893 roku. Studia ukończył w 1896. W 1904 roku obronił doktorat. W 1911 został profesorem fizjologii na uniwersytecie w Durham. W 1915 roku dożywotnio objął stanowisko kierownika Katedry fizjologicznej w Szpitalu Świętego Bartłomieja.
Bainbridge jako pierwszy w zaobserwował, że wzrost ciśnienia po stronie żylnej serca powoduje przyspieszenie akcji serca przez hamowanie nerwu błędnego.
Odruch Bainbridge’a polega na zwiększeniu częstość akcji serca w wyniku wzrostu ciśnienia w prawym przedsionku. Odkrycia Bainbridge’a zaprzeczyły Prawu Mareya, według którego wzrost ciśnienia krwi miał powodować obniżenie częstości akcji serca. Prawo Mareya zostało opracowane w 1861 roku przez francuskiego fizjologa Étienne-Jules’a Mareya (1830–1904).
Bainbridge miał również istotny wkład w badania mechanizmu powstawania chłonki i filtracji w kłębuszkach nerkowych. Jego najbardziej znane publikacje to: Essentials of Physiology (1914) i Physiology of Muscular Exercise (1919). W maju 1919 roku został wybrany na członka Royal Society.
Odniesienia
[edytuj | edytuj kod]- „Professor Bainbridge – Original Research in Pathology” (Obituaries). The Times (London). Saturday, 29 October 1921. Issue 42864, col E, p. 12.
- Venn, J.; Venn, J. A., eds. (1922–1958). „Bainbridge, Francis Arthur”. Alumni Cantabrigienses (10 vols) (online ed.). Cambridge University Press.
- „Library and Archive Catalogue”. Royal Society. Retrieved 7 December 2010