Г8

Група на Осумте

Канада Премиер Стивер Харпер  Франција Претседател Емануел Макрон  Германија Канцелар Ангела Меркел  Италија Премиер Матео Ренци  Јапонија Премиер Шинзо Абе  Русија (суспендирана) Претседател Владимир Путин  Обединето Кралство Премиер Борис Џонсон  САД Претседател Џо Бајден  Европска Унија (претседавач за 2014 г.) Претседател на Советот Херман ван Ромпуј Претседател на Комисијата Жозе Мануел Барозо

Група на Осумте (Г8) — име на групата влади на осумте водечки индустријализирани земји. Таа претставува неформална група која иницира дискусии на определени теми, но не донесува официјални одлуки.^[1] Првично, групата била создадена од шесте водечки индустријализирани држави, а подоцна била проширена за уште два члена.^[2] Русија, која била поканета да се приклучи како последен член, била исклучена од групата на 24 март 2014 година, како последица на нејзината вмешаност во Кримската криза во Украина.^[3] Така групата сега е составена од седум држави и ќе продолжи да се состанува како Г7.

Групата била создадена во 1975 година на самитот одржан во Рамбује (Rambouillet), Франција, на кој присуствувале претставници на шест влади: Франција, Западна Германија, Италија, Јапонија, Обединетото Кралство и Соединетите Американски Држави, под името Група на Шесте или Г6. Во 1976 година, Канада се приклучила на групата (со што се создала групата позната како Г7). Г7 е составена од седумте најбогати и најразвиени држави во светот (по националното нето богатство или по БДП^[4]) и останала активна дури и во периодот на Г8. Во 1997 година се приклучува и Русија (членка до 2014 година), со што се создава Г8. Иако Европската Унија е претставена во рамките на Г8, таа не може да биде домаќин или претседавач.^[5] На 40. самит на групата, Европската Унија по првпат била домаќин и претседавач на самитот.

„Г8“ може да се однесува на земјите-членки во целина или на годишниот самит на шефовите на влади и држави на Г8. Поранешниот назив Г6 сега најчесто се однесува на шесте најнаселени држави во рамките на Европската Унија. Министрите на Г8 исто така се состануваат во текот на годината, како министрите за финансии на Г7/Г8 (кои се сретнуваат четири пати годишно), министрите за надворешни работи или министрите за животна средина на Г8.

Севкупно, во 2012 година, земјите на Г8 образувале 50,1% од глобалниот номинален БДП во 2012 и 40,9% од глобалниот БДП (ПКМ). Секоја година, одговорноста за организирање на самитот на Г8 се менува низ земјите членки во следниот ред: Франција, САД, Велика Британија, Русија, Германија, Јапонија, Италија и Канада. Претседавачот на претседателството поставува дневен ред, го организира самитот таа година и одредува кои министерски состаноци ќе се одржат. Во последно време, Франција и Велика Британија изразуваат желба за проширување на групата со пет земји во развој, нарекувајќи го Плус Пет: Бразил (7. земја во светот по номинален БДП^[4]), Кина (2. земја во светот по БДП^[4]), Индија (10. земја во светот по БДП^[6]), Мексико и Јужна Африка. Овие земји учествувале како гости на состаноците кои понекогаш се наречени Г8+5.

Со растот на групата Г20 големи економии во углед, по самитот во Вашингтон во 2008 година, светските водачи од групата објавиле на нивниот самит во Питсбург на 25 септември 2009 година, дека групата ќе го замени Г8 како главен економски совет на богатите народи.^[7]

На 24 март 2014 година, првобитните земји на Г7 изгласале моментално суспендирање на Русија од организацијата како одговор на руското припојување на Крим;^[8][9][10] меѓутоа, било истакнато дека суспензија била привремена.^[11]

Замислата за постоење на група составена од водечките индустријализирани земји во светот се појавила пред нафтените кризи во 1973 година. На 25 март 1973 година, американскиот министер за финансии Џорџ Шулц свикал неформален собир на министрите за финансии од Западна Германија (Хелмут Шмит), Франција (Валери Жискар д’Естен) и Британија (Ентони Барбер) пред претстојниот состанок во Вашингтон. Кога идејата му се допаднала на претседателот Никсон, кажал дека сепак ќе биде надвор од градот, но ја понудил да се искористи Белата куќа; состанокот подоцна бил одржан во библиотеката на приземјето.^[12] Врз основа на името на собар, оваа првобитна група на четворицата станала позната како „Библиотечна група“.^[13] Во средината на 1973 година, на состаноците на Светска банка и ММФ, Шулц предложил да се додаде Јапонија на првичните четири земји, а другите се согласиле.^[14] Неформален собир на високи финансиски функционери од САД, Велика Британија, Западна Германија, Јапонија и Франција станале познат како „Група на Петте“.^[15]

Наредната година била една од најдинамичните во повоената ера. Шефовите на влади или држави на десетте индустриски земји паѓале поради болест или скандали. Имало двапати избори во Велика Британија, тројца канцелари во Западна Германија, тројца претседатели во Франција, тројца премиери во Јапонија и Италија, двајца американски претседатели, а премиерот Трудо на Канада бил приморан на предвремени избори. Членовите на „Групата на Петте“, сите биле нови во работата, со исклучок на премиерот Трудо.

Во 1975 година, Шмит и Жискар Д'Естен биле нови шефови на влади и држави во нивните соодветни земји и бидејќи и обајцата говореле течно англиски, лесно можеле да се договараат со британскиот премиер Харолд Вилсон и американскиот претседател Џералд Форд. Така, кон крајот на пролетта, францускиот претседател ги поканил водачите од Западна Германија, Италија, Јапонија, Велика Британија и САД на самит во замокот Рамбује; шестемина водачи се согласиле да се одржува годишен состанок кој ќе се менува помеѓу земјите, со што се создала Групата на Шесте (Г6). Следната година, откако Вилсон не бил повеќе премиер на Британија, Шмит и Форд побарале да се повика и Канада и групата станала Група на Седумте (Г7). Европската Унија е претставена од Претседателот на Европската комисија и од водачот на земјата која го поседува претседателството на Европската Унија. Претседателот на Европската комисија учествувал на сите состаноци откако првпат бил поканет од Велика Британија во 1977 година,^[16] додека Претседателот на Советот исто така редовно присуствува на состаноците.

По самитот на Г7 во Неапол во 1994 година, руски функционери одржале одвоени состаноци со водачите на Г7 по состаноците на групата. Овој неформален аранжман бил наречен како Политичките 8 (П8) — или, вообичаено, Г7+1. На покана на премиерот на Велика Британија Тони Блер и претседателот на САД Бил Клинтон, претседателот Борис Јелцин бил отприн поканет како гостин набљудувач, а подоцна како целосен учесник. Било сметано дека ова е начин да се охрабри Јелцин со неговите капиталистички реформи. Русија службено ѝ се приклучила на групата во 1998 година, со што станале на Група на Осумте, или Г8.

Главна грижа на Г8 од 2009 година било глобалното обезбедување на храна.^[17] На самитот во Лаквила во 2009 година, членовите на Г8 ветиле дека ќе обезбедат 20 млрд. долари за проблемот во следните три години.^[18] Оттогаш, само 22% од ветените фондови биле обезбедени.^[19]

На самитот во 2012 година, претседателот Барак Обама планирал да ги праша водачите на Г8 да ја прифатат политиката која ќе дозволи приватизирање на инвестициите во храна.^[20]

На 2 март 2014 година, останатите членови на Г8, Европската Унија и Европската комисија го суспендирале планираниот состанок на Г8 во рускиот град Сочи и наместо тоа се сретнале како Г7 во Брисел,^[21] обвинувајќи ја Русија за вмешаност во Кримската криза.^[22] По суспензијата на самитот, на 18 март, францускиот министер за надворешни работи Лорен Фабиус тврдел дека Русија била суспендирана од Г8; меѓутоа, германската канцеларка Ангела Меркел и гласноговорникот на француското министерство за надворешни работи Ромен Надал^[23] објасниле дека Русија ќе остане член на Г8 и дека само состанокот ќе биде суспендиран.

Додека го посетувал Киев, Украина, на 22 март, канадскиот премиер Стивен Харпер изјавил дека го поддржува исфрлувањето на Русија од Г8 и дека очекува да се дискутира за можното исфрлање со другите водачи на Г7 на претстојниот состанок во Хаг.^[24] На 24 март, водачите на Г7 се сретнале во Хаг, без да биде присутна Русија и официјално изгласале суспендирање на членството на Русија од Г8. Рускиот министер за надворешни работи Сергеј Лавров претходно во истиот ден изјавил дека Г8 била неформална организација и дека членството е само избор за Русија.^[8]

На Г8 намерно му недостасува административна структура како оние на меѓународните организации, како Обединетите нации или Светската банка. Групата нема статут, изјава за мисијата, формална организациска структура, постојан секретаријат или канцеларии за нејзините членки.

Претседателството на групата се менува секоја година помеѓу земјите членки, а секоја нов мандат започнува на 1 јануари во годината. Редоследот на ротацијата е следен: Франција, САД, Велика Британија, Русија, Германија, Јапонија, Италија и Канада.^[25] Државата која го има претседателството е одговорна за планирање и организирање низа состаноци на министерско ниво, како и самитот на шефовите на влади и држави. Претседателот на Европската комисија учествува подеднакво на сите настани на самитот.^[26]

Покрај годишните состаноци кои се посветени на економските прашања, Г8 организира и министерски форуми насоечни кон определени области, како: невработеноста, криминалот, енергијата, тероризмот итн. Исто така, повремено се формираат работни групи (task forces) за обезбедување информации за перењето пари.^[1] На министерските состаноци присуствуваат одговорните министри за различни области за да разговараат за заеднички или глобални проблеми. Темите се однесуваат за здравството, спроведувањето на правото, трудот, економскиот и општествениот развој, енергијата, животната среда, надворешните односи, правда и внатрешни работи, тероризмот и трговијата. Постојат и одделни средби познати како Г8+5, создадени за време на самитот во Шкотска во 2005 година, на кој присуствувале сите министри за финансии и за енергија на осумте членки плус петте држави во разој, кои се познати како Група на Петте — Бразил, Народна Република Кина, Индија, Мексико и Јужна Африка.^[27]

Во јуни 2005 година, министрите за правда и за внатрешни работи од земјите на Г8 се согласиле да започнат меѓународна база на податоци за педофили.^[28] Исто така се согласиле да ги координираат податоците за тероризмот, кои биле предмет на ограничувања од страна на законите за приватност и безбедност во поединечни земји.^[29]

На самитот во Хајлигендам во 2007 година, Г8 го прифатил предлогот од ЕУ за светска иницијатива за енергетска ефикасност. Се согласиле да се истражува, заедно со Меѓународната енергетска агенција, најефективниот начин за промовирање на енергетската ефикасност на меѓународно ниво. Една година подоцна, на 8 јуни 2008 година, Г8 заедно со Кина, Индија, Јужна Кореја и Европската комисија го основале Меѓународното партнерство за соработка за енергетска ефикасност на состанокот на министрите за енергија одржан во Јапонија.^[1][30]

Министрите за финансии на Г8, во рамките на подготовките за 34. самит на шефовите на влади и држави на Г8 во Тојако, се сретнале на 13 и 14 јуни 2008 година, во Осака. Се согласиле на „Акцискиот план на Г8 за климатските промени со зголемување на приватните и јавните финансиски институции“. На затворањето, министрите го поддржале создавањето на новите Климатски инвестициски фондови (CIF) од страна на Светската банка, кои ќе помогнат на постоечките напори, додека да се имплементира новата рамка под покровителство на Обединетите нации во 2012 година. Сепак, рамката најверојатно нема да ги исполни ниедна од зацртаните цели.^[31]

На годишниот самит на водачите на Г8 присуствуваат шефовите на влади и држави на земјите.^[32] Земјата членка што го држи претседателството на Г8 е одговорна за организирање на самитот и е домаќин на годишниот самит.

	Датум	Домаќин	Водач на домаќинот	Место	Мрежно место	Забелешки
1.	15-17 ноември 1975	Франција	Валери Жискар д’Естен	Рамбује		Самит на Г6
2.	27-28 јуни 1976	САД	Џералд Форд	Дорадо, Порторико[33]		Исто наречен „Рамбује II“; Канада се приклучи на групата, создавајќи ја Г7[33]
3.	7-8 мај 1977	Обединето Кралство	Џејмс Калахан	Лондон		Претседателот на Европската комисија е поканет да се приклучи на годишните самити на Г7
4.	16-17 јули 1978	Западна Германија	Хелмут Шмит	Бон, Северна Рајна-Вестфалија
5.	28-29 јуни 1979	Јапонија	Масајоши Охира	Токио
6.	22-23 јуни 1980	Италија	Франческо Косига	Венеција		в.д. премиерот Масајоши Ито на Јапонија не присуствувал.
7.	20-21 јули 1981	Канада	Пјер Трудо	Монтебело, Квебек
8.	4-6 јуни 1982	Франција	Франсоа Митеран	Версај
9.	28-30 мај 1983	САД	Роналд Реган	Вилијамсбург, Вирџинија
10.	7-9 јуни 1984	Обединето Кралство	Маргарет Тачер	Лондон
11.	2-4 мај 1985	Западна Германија	Хелмут Кол	Бон, Северна Рајна-Вестфалија
12.	4-6 мај 1986	Јапонија	Јасухиро Накасоне	Токио
13.	8-10 јуни 1987	Италија	Аминторе Фанфани	Венеција
14.	19-21 јуни 1988	Канада	Брајан Малрони	Торонто
15.	14-16 јули 1989	Франција	Франсоа Митеран	Париз
16.	9-11 јули 1990	САД	Џорџ Х. В. Буш	Хјустон
17.	15-17 јули 1991	Обединето Кралство	Џон Мејџор	Лондон
18.	6-8 јули 1992	Германија	Хелмут Кол	Минхен, Баварија
19.	7-9 јули 1993	Јапонија	Кичи Мијазава	Токио
20.	8-10 јули 1994	Италија	Силвио Берлускони	Неапол
21.	15-17 јуни 1995	Канада	Жан Шретјен	Халифакс, Нова Шкотска	[34]
22.	27-29 јуни 1996	Франција	Жак Ширак	Лион		Прво појавување на меѓународни организации на самитите на Г7. Први поканети биле: Обединети нации, Светска банка, Меѓународен монетарен фонд и Светска трговска организација.[35]
23.	20-22 јуни 1997	САД	Бил Клинтон	Денвер	[36]	Русија се приклучила на групата, создавајќи го Г8
24.	15-17 мај 1998	Обединето Кралство	Тони Блер	Бирмингем	[37]
25.	18-20 јуни 1999	Германија	Герхард Шредер	Келн, Северна Рајна-Вестфалија	[38]	Прв самит на Г-20 големи економии во Берлин
26.	21-23 јули 2000	Јапонија	Јоширо Мори	Наго, Окинава	[39]	Создавање на Г8+5, била поканета и Јужна Африка. До 38. самит на Г8 во 2012 година биле повикувани на самитите без прекин. Исто така, со дозвола на водач на Г8, други држави биле повикувани на самитите на периодична основа по првпат. Нигерија, Алжир и Сенегал ги прифатиле нивните покани за овој самит. Светската здравствена организација била исто така поканета по првпат.[35]
27.	20-22 јули 2001	Италија	Силвио Берлускони	Џенова	[40]	Водачите од Бангладеш, Мали и Ел Салвадор ги прифатиле нивните покани за овој самит.[35] Демонстрантот Карло Џулијани бил погоден и убиен од полицијата во текот на насилните протести. Едни од најголемите и најнасилни антиглобални протести се случиле за време на овој самит.[41] По овие настани и нападите на 11 септември два месеци подоцна во 2001 година, Г8 се сретнувал на подалечни места.
28.	26-27 јуни 2002	Канада	Жан Шретјен	Кананаскис, Алберта	[42]	Русија добила дозвола официјално да организира самит.
29.	2-3 јуни 2003	Франција	Жак Ширак	Евијан ле Бен	[1] Архивирано на 7 април 2011 г.	Неофицијално била создадена Г8+5, кога Кина, Индија, Бразил и Мексико биле поканети по првпат. Јужна Африка се приклучила на самитот по 2000 година. Други првопоканети земји биле: Египет, Мароко, Саудиска Арабија, Малезија и Швајцарија.[35]
30.	8-10 јуни 2004	САД	Џорџ В. Буш	Си Ајланд, Џорџија	[43]	Рекорден број на водачи од 12 различни земји ги прифатиле нивните покани. Помеѓу другите биле: Гана, Авганистан, Бахреин, Ирак, Јордан, Турција, Јемен и Уганда.[35] Исто така, погребот на поранешниот претседател Роналд Реган се одржал во текот на самитот.
31.	6-8 јули 2005	Обединето Кралство	Тони Блер	Глениглс, Шкотска	[44]	Г8+5 била официјално создадена. На вториот ден на состанокот, самоубиствени бомбаши убиле 52 лица во лондонската подземна железница и во автобус. Првопоканети земји биле Етиопија и Танзанија. Африканската Унија и Меѓународната енергетска агенција првпат се појавиле.[35] Во текот на самитот во Велика Британија, 225.000 луѓе излегле на улиците на Единбург како дел од кампањата Make Poverty History повикувајќи на трговска правда, отпишување на долгот и подобра помош. Бројни други протести се одржале, кои биле предизвик за легитимитетот на Г8.[45]
32.	15-17 јули 2006	Русија	Владимир Путин	Стрелна, Санкт Петербург	[2] Архивирано на 21 април 2015 г.	Прв самит на Г8 во Русија. Меѓународната агенција за атомска енергија и УНЕСКО првпат биле на самитот.[35]
33.	6-8 јуни 2007	Германија	Ангела Меркел	Хајлигендам, Мекленбург-Западна Померанија	[3]	Седум различни меѓународни организации ги прифатиле нивните покани на самитот. Организацијата за економска соработка и развој и Заедницата на независни држави првпат биле на самитот.[35]
34.	7-9 јули 2008	Јапонија	Јасуо Фукуда	Тојако, Хокаидо	[46]	Земји кои по првпат ги прифатиле поканите на Г8 на самитот биле: Австралија, Индонесија и Јужна Кореја.[35]
35.	8-10 јули 2009	Италија	Силвио Берлускони	Лаквила, Абруцо	[4] Архивирано на 26 август 2009 г.	Овој самит на Г8 бил првично планиран да биде во Ла Мадалена (Сардинија), но бил преместен во Лаквила како начин на покажување желба на премиерот Берлускони за помош на областа во и околу Лаквила по земјотресот кој ја погодил областа на 6 април 2009 година. Земји кои првпат ги прифатиле поканите на Г8 за самитот биле: Ангола, Данска, Холандија и Шпанија.[47] Рекордни десет меѓународни организации биле претставени на овој самит. По првпат, Организацијата за храна и земјоделство, Меѓународниот фонд за земјоделски развој, Светската програма за храна и Меѓународната организација на трудот ги прифатиле нивните покани.[48]
36.	25-26 јуни 2010[49]	Канада	Стивен Харпер	Хантсвил, Онтарио[50]		Малави, Колумбија, Хаити и Јамајка по првпат ги прифатиле нивните покани.[51]
37.	26-27 мај 2011	Франција	Никола Саркози	Довил,[52] Долна Нормандија	[5]	Гвинеја, Нигер, Брегот на Слоновата Коска и Тунис ги прифатиле нивните покани по првпат. Исто така, Арапската Лига по првпат била на самитот.[53]
38.	18-19 мај 2012	САД	Барак Обама	Кемп Дејвид[54]	[6]	Самитот бил првично планиран во Чикаго, заедно со самитот на НАТО, но на 5 март 2012 година официјално било објавено дека самитот на Г8 ќе се одржи на поприватно место во Кемп Дејвид еден ден пред планираното.[55] Исто така, ова бил втор самит на Г8, на кој еден од клучните водачи (Владимир Путин) одбил да учествува. Овој самит на Г8 се состоел само од клучните водачи; ниеден друг водач или меѓународна организација биле поканети.
39.	17-18 јуни 2013	Обединето Кралство	Дејвид Камерон	Лох Ерн, Северна Ирска[56]	[7]	Како во 2012 година, само клучните членови на Г8 присуствувале на самитот. Четири главни теми на состанокот биле трговијата, владината транспарентност, даночната евазија и постоечката сириска криза.[57]
40.	4-5 јуни 2014	Европска Унија ( Белгија)	Херман ван Ромпуј Жозе Мануел Барозо	Брисел	[8] Архивирано на 9 јуни 2014 г.	Самит на Г7 како алтернативен состанок без Русија во 2014 година поради поврзаноста со кримската криза.[58] Самитот на Г8 не се одржал во Сочи, Русија. Самитот на Г7 бил преместен во Брисел, Белгија.[59]
41.	4-5 јуни 2015	Германија	Ангела Меркел	Замок Елмау

Земјите-членки на Г8 ги претставуваат:

• 7 од 7. најразвиени економии со најголем БДП и највисоко ниво на национално богатство (САД, Јапонија, Германија, Франција, Велика Британија, Италија и Канада) познати и како Г7^[60]
• 7 од 15. земји со највисоко нето богатство по глава на жител (САД, Франција, Јапонија, Велика Британија, Италија, Канада и Германија)
• 8 од 12. водечки извозни земји.^[61]
• 6 од 10. земји со најголеми златни резерви (САД, Германија, Италија, Франција, Русија и Јапонија).
• 8 од 11. економии (по номинален БДП), според последни податоци (од 2012 г.) од Меѓународниот монетарен фонд.
• 4 земји со номинален БДП по глава на жител над 40.000 американски $ (САД, Канада, Германија и Франција).
• 5 земји со фонд на суверено богатство, управуван од централната или покраинската влада (Русија, САД, Франција, Канада и Италија).^[62]
• 8 од 30. земји со големи износи на девизни резерви во нивните централни банки.
• 4 од 9. земји што имаат јадрени оружја (Франција, Русија, Велика Британија и САД).^[63][64]
• 2 земји кои имаат програми за делење на јадрените оружја (Германија и Италија).^[65][66]
• 7 од 9. најголеми производители на јадрена енергија (САД, Франција, Јапонија, Русија, Германија, Канада и Велика Британија), иако Германија објавила во 2011 година дека ќе ги затвори сите свои атомски централи до 2022 година.^[67] По земјотресот и цунамито во Јапонија во 2011 година, Јапонија ги затворила сите свои јадрени реактори.^[68] Меѓутоа, во јули 2012 година, Јапонија повторно отворила два јадрени реактора. Овие реактори се единствените кои работат денес.
• 8 од 15. најголеми придонесувачи кон буџетот на Обединетите нации за фискалната година во 2013 година.
• 4 земји со 0,9 или повисок индекс на човековиот развој во 2013 година (САД, Германија, Јапонија и Канада).
• 2 земји со највисок кредитен рејтинг од Стандард и Пурс, Фич и Мудис (Канада и Германија).^[69]

• сите Г8 земји станале членки на неофицијалниот клуб на билион долари (земји со номинален БДП над 1 билион американски долари) до 2005 година. Денес, 14 (од вкупно 15 досега) земји во светот се членки на неофицијалниот клуб и на групата Г-20 големи економии.
• сите од Г8, 15 (од 19) од Г20 и 12 (од 13) Г8+5 земји (минус Јужна Африка) се меѓу 20. најдобро пласирани земји по износот на изборната моќ и специјални права на влечење (СПВ) во Меѓународниот монетарен фонд.
• Сите членки на Г8, освен Русија, и три земји од Г20 нечленки на Г8, Австралија, Јужна Кореја и Аргентина имале индекс на човековиот развој од 0,8 или повеќе во 2013 година.

Заедно, осумте земји кои се дел од Г8 претставуваат околу 14% од светското население, но тие претставуваат околу 60% од светското богатство и 60% од светскиот БДП^[70] мерено по бруто-домашниот производ, сите осум земји се во рамките на првите 12 земји според Светската книга на фактите на ЦИА, мнозинството на глобалната воена моќ (седум се во првите осум земји за воени трошоци^[71]), и скоро сите активни јадрени оружја во светот.^[72] Во 2007 година, вкупните воени трошоци на Г8 биле 850 млрд. американски долари. Ова претставувало 72% од светските воени трошоци. Четири од осумте земји членки, Велика Британија, САД, Франција и Русија, заедно поседуваат околу 96-99% од светските јадрени оружја.^[73]

Некои критики се насочуваат на тврдењето дека членките на Г8 не помагаат доволно за глобалните проблеми, како долговите на земјите од Третиот Свет, глобалното затоплување и епидемијата на ХИВ/СИДА — поради строгата патентна политика и други проблеми поврзани со глобализацијата.

Конзервативната Фондација Херитиџ го критикувала Г8 за залагање обезбедување на храна без да се направи простор за економска слобода.^[74]

Значењето на Г8 е нејасно.^[75] Сè уште ги претставува главните индустријализирани држави, но критиките се насочени дека сега Г8 станала нерепрезентативна на најсилните светски економии. На пример, Кина ја надминала секоја економија, освен американската,^[76] додека Бразил ги надминал Канада и Италија (според ММФ). Исто така, според Меѓународниот монетарен фонд и Светската книга на факти на ЦИА, Индија веќе ги надминала Канада, Италија, Германија, Франција и Јапонија гледано според паритетот на куповна моќ, иако останала на 10. место ако се гледа номиналниот БДП. Ова ја поттикнува идејата за проширување на Г8 на Г8+5, кои ги вклучува и овие економски моќни земји. Меѓутоа, други критики тврдат дека замислата за нето-богатство на земјата е различно од националниот БДП.

Откако Владимир Путин не присуствувал на самитот на Г8 во 2012 година во Кемп Дејвид, се тврдело дека самитот ја надживеал својата корисност како важно меѓународно собирање на странски водачи.^[77] Како последица на таа одлука, од списанието Foreign Policy изјавиле дека Русија треба да биде избркана од Г8.^[78][79] Меѓутоа, друг придонесувач на списанието коментирал дека Г8 е сè уште важна, и покрај зголемувањето на меѓународната моќ и престиж на самитот на Г-20 големите економии.^[80]

Британскиот премиер Дејвид Камерон изјавил на Г8:^[81]

Некои луѓе прашуваат, дали Г8 сè уште значи, кога ја имаме групата 20? Мојот одговор е, да. Г8 е група на земји со слично размислување кои го споделуваат верувањето во слободни претпријатија како најдобар пат за раст. Бидејќи осумте земји создаваат околу половина од светскиот бруто-домашен производ, стандардите кои ги поставуваме, обврските кои ги правиме и чекорите кои ги преземаме можат да помогнат при решавање на важни глобални проблеми, помагање на економиите и носење просперитет насекаде низ светот.

• 
  Канада
  Стивен Харпер, премиер
• 
  Франција
  Франсоа Оланд, претседател
• 
  Германија
  Ангела Меркел, канцелар
• 
  Италија
  Матео Ренци, премиер
• 
  Јапонија
  Шинзо Абе, премиер
• 
  Велика Британија
  Дејвид Камерон, премиер
• 
  САД
  Барак Обама, претседател
• 
  Европска Унија
  Херман ван Ромпуј, претседател на Европскиот Совет
• 
  Европска Унија
  Жозе Мануел Барозо, претседател на Европската комисија
• 
  Русија
  Владимир Путин, претседател (суспендирана членка)

• БРИКС
• Г7
• Г-20 големи економии
• Г-77
• Список на земјите по БДП (номинален)

„Г8“ на Ризницата ?

• Информациски центар за Г8 Архивирано на 1 мај 2009 г.
• „Специјален извештај: Г8“, Guardian Unlimited
• „Профил: Г8“, BBC News

Нормативна контрола WorldCat VIAF: 151456340 LCCN: n99048322 ISNI: 0000 0001 2296 5194 GND: 4550251-1 SELIBR: 231643 SUDOC: 069649235 BNF: cb14523592k (податоци) BIBSYS: 70383 NLA: 41790262