delere

Discretiva

delere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēlēre	—	praesens	activa	infinitivus	dēleō

API: /deːˈleːre/

Syllabificatio phonetica: dē·lē·re — morphologica: del-ere

Loci

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class. (45 a.C.n. / 709 a.u.)

Multa se arbitratur et peperisse ante factis et habere in animo atque virtute, quae nullo modo possit amittere. Quae enim fortuna aut quis casus aut quae tanta possit iniuria omnium imperatorum de Deiotaro decreta  delere ? Ab omnibus enim est ornatus, qui, postea quam in castris esse potuit per aetatem, in Asia, Cappadocia, Ponto, Cilicia, Syria bella gesserunt: senatus vero iudicia de illo tam multa tamque honorifica, quae publicis populi Romani litteris monimentisque consignata sunt, quae umquam vetustas obruet aut quae tanta delebit oblivio? —Pro rege Deiotaro ad C. Caesarem oratio Ciceronis ^[1]

class. (annis 409–411 u.c.)

Quae est ista tam infesta ira quam per duas acies fusus sanguis explere non potuerit? Adde huc populationem agrorum, praedas hominum atque pecudum actas, incendia villarum ac ruinas, omnia ferro ignique vastata. Hiscine ira expleri non potuit? Sed cupiditas explenda est. Ea ad oppugnandam Capuam rapit; aut  delere  urbem pulcherrimam aut ipsi possidere volunt. —Ab urbe condita Titi Livii ^[2]^[3]

Fontes

↑ Marcus Tullius Cicero - Pro rege Deiotaro ad C. Caesarem oratio. (The Latin Library): XIII. [37] — peterentur
↑ ^2.0 ^2.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber VII, caput 30, [16] — delere
↑ ^3.0 ^3.1 Vicicitatio: delere.