Aecio

Aecio

Nome orixinal	(la) Flavius Aetius (la) Flavius Aëtius
Biografía
Nacemento	década de 390 Silistra, Bulgaria
Morte	21 de setembro de 454 (Gregoriano) (54/64 anos) Rávena, Italia
Causa da morte	homicidio
Cónsul romano
Senador romano
Actividade
Ocupación	político, militar
Período de tempo	Baixo Imperio Romano e Antigüidade tardía
Carreira militar
Lealdade	Imperio Romano de Occidente
Rama militar	Exército romano tardío
Rango militar	Magister militum
Conflito	Batalha de Ravena (pt) Batalla dos Campos Cataláunicos
Familia
Cónxuxe	valor descoñecido Pelagia
Fillos	Carpilio, Aetia, Gaudentius
Pai	Flavio Gaudencio
Descrito pola fonte	Enciclopedia de Otto Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947)

Flavio Aecio, (en latín, Aetius) nado en Durostorum, Mesia, no 396 e finado en Rávena o 21 de setembro do 454, foi un xeneral romano.

Orixinario da provincia de Moesia, era fillo do magister equitum Gaudencio e da dama Aurelia. Os primeiros anos de aprendizaxe pasounos como refén de Alarico I, o que lle permitiu coñecer o modo de pensar e loitar dos godos. Serve á súa vez como magister equitum nas Galias durante a xefatura militar de Félix, ata que no 433 alcanza el mesmo a dita maxistratura de magister militum.

Precedido por mediocres e efémeros predecesores, Aecio destaca no seu cargo por ser quen de poñer orde nun caótico Imperio de Occidente que está en proceso de derrube. Protexe Italia e detén a expansión dos bárbaros: frea aos visigodos na Galia e reduce aos burgundios en Savoia. Outras decisións son mal recibidas, pero inevitábeis, como o recoñecemento do asentamento vándalo no norte de África.

Pero a súa campaña máis notábel, a que lle ha valer para a historia o sobrenome de "o derradeiro romano", será a que dirixirá contra os hunos. Sentíndose insultado o seu caudillo Atila polo emperador Valentiniano III ante o rexeitamento da petición de man da súa irmá Honoria, lánzase a destruír Roma. Para isto convoca unha gran confederación de tribos escitas, sármatas, xépidas, ostrogodas, alanas, que se unen aos hunos na súa marcha. Pero Aecio dirixindo maxistralmente, a francos, vándalos, visigodos e as tropas romanas que quedan acada unha gran vitoria nos Campos Cataláunicos no ano 451: é a última gran batalla do Imperio de Occidente.

Para a súa desgraza, esta gran vitoria halle valer a envexa do emperador, que, abrigando sospeitas dunha hipotética pretensión ao trono, ordena matalo no 454.^[1][2] Posteriormente, a intriga vólvese contra o propio Valentiniano, que é asasinado un ano despois por seguidores de Aecio.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Aecio

• Heather, Peter (2005). La caída del imperio romano (en castelán). Barcelona: Crítica/Círculo de Lectores. ISBN 978-84-672-3049-9. 
• Maier, Franz George (1986). Las transformaciones del mundo mediterráneo. Siglos III-VIII. Colección: Historia universal Siglo XXI (en castelán). Madrid: Editorial Siglo XXI. ISBN 968-23-0887-9.