چک

• چَک، چُک، چوک

• فرانسوی

• /چِک/

چک

1. (بانکداری): نوشته‌ای که دارنده حساب‌جاری در بانک به موجب آن، تمام یا قسمتی از وجوهی را که نزد بانک دارد، مسترد یا به دیگری واگذار می‌کند.
2. (مأخوذ از فارسی): برگه‌ای که به موجب آن شخص می‌تواند از حساب خویش در بانک پول بردارد یا به دیگری بدهد.

1. چکاچاک. چکاچک. چقاچاق: آواز ضربت تیغ، صدایی که از چیزی برآید مانند شکستن چوب و نی و خوردن چیزی بر چیزی.

1. چک بی محل چکی که به علتی برگشت داده شود خواه صاحب چک در بانک موجودی داشته باشد یا نه.
2. چک مسافرتی چک تضمین شده‌ای با رقم مشخص که بیشتر در مسافرت‌ها از آن استفاده می‌شود، تراولر چک.

• چکاچک، چکاچاک

–––-

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین