Maroko

Kraljevina Maroko المملكة المغربية (Al-Mamlakâ l-Maġribīyâ)
Zastava Grb
Uzrečica: "الله، الوطن، الملك" "Allāh, al Waṭan, al Malik" (bs: Allah - domovina - kralj)
Himna: Himna Maroka
Tamno zelena: Međunarodno priznata teritorija Maroka. Svjetlija zelena: Zapadna Sahara, ne dekolonizovana teritorija za koju Maroko tvrdi da je Južna provincija.
Glavni grad		Rabat 34°02′N 06°50′W / 34.033°N 6.833°W / 34.033; -6.833
Najveći grad		Casablanca
Službeni jezik		arapski, berberski
Etničke grupe		68% Arapi 25,6% Berberi 3,6% Saharci 2,7% ostali
Državno uređenje		Ustavna monarhija
• Kralj		Muhamed VI (محمد السادس, ⵎⵓⵃⵎⵎⴷ ⵡⵉⵙⵙ ⵚⴹⵉⵚ)
• Premijer		Aziz Akhannouch (عزيز أخنوش, ⵄⴰⵣⵉⵣ ⴰⵅⵏⵓⵛ)
Zakonodavstvo
Nezavisnost
• Priznato		Od Francuske 2. marta 1956. Od Španije 7. aprila 1956.
Površina
• Ukupno		446.300 km2 (57)
• Vode (%)		0,056
Stanovništvo
• Ukupno (2014)		33.848.242 (39)
• Gustoća		73,1/km2
BDP (PKM)		2022
• Ukupno		359,6 miljardi $
• po stanovniku		9.808 $
Gini (2015)		40,3 (srednji)
HDI (2021)		▲ 0,683 (srednji)
Valuta		dirham (MAD)
Vremenska zona		UTC+1
Topografija
• Najviša tačka		Jbel Toubkal 4.165 m
Pozivni broj		+212
Internetska domena		.ma

Maroko (المغرب), Kraljevina Maroko (na arapskom, المملكة المغربية, al-mamlakâ l-maġribīyâ) jest kraljevina u sjeverozapadnoj Africi. Izlazi na Atlantski okean i Sredozemno more, a od Evrope je odvojena Gibraltarskim moreuzom. Graniči na istoku s Alžirom i na sjeveru sa španskim enklavama Plaza de soberanía. Južna granica Maroka, zbog sukoba u Zapadnoj Sahari, do održavanja referenduma o pripadnosti Demokratske Arapske Republike Sahare nije međunarodno potvrđena.

Glavni grad je Rabat, dok je najveći grad Casablanca.

Puno arapsko ime al-mamlakâ l-maġribīyâ (المملكة المغربية) najbolje se može prevesti kao „Kraljevstvo Zapada“, iako je „Zapad“ na arapskom jeziku الغرب al-Gharb. Ime se također može prevesti kao "kraljevstvo večeri". Srednjovjekovni arapski povjesničari i geografi ponekad su Maroko nazivali al-Maghrib al-Aqṣá (المغرب الأقصى - što znači 'najudaljeniji zapad') kako bi ga razlikovali od susjednih regija koje su se tada zvale al-Maghrib al-Awsaṭ (المغرب الأوسط - što znači 'bliski zapad') i al-Maghrib al-Adná (المغرب الأدنى, što znači - 'najbliži zapad').^[1]

Riječ Maroko izvedena je iz imena grada Marrakech (Marakeš), koji je bio njegova prijestolnica pod dinastijom Almoravida i Almohadskim kalifatom.^[2] Porijeklo imena Marakeš osporava se,^[3] ali najvjerojatnije dolazi od berberskih riječi amur (n) akush (ⴰⵎⵓⵔ ⵏ ⴰⴽⵓⵛ), što znači „Božija zemlja“.^[4] Moderno berbersko ime za Marakeš je Mṛṛakc (na berberskom latiničnom pismu). Na turskom jeziku Maroko je poznat kao Fas, ime izvedeno iz njegove drevne prijestolnice Fes. Međutim, u drugim dijelovima islamskog svijeta, na primjer u egipatskoj i bliskoistočnoj arapskoj literaturi prije sredine 20. vijeka, naziv koji se često koristio za označavanje Maroka bio je Marakeš (مراكش).^[5]

To se ime i danas koristi za naciju na nekim jezicima, uključujući perzijski, urdu i pandžapski. Engleski naziv Morocco predstavlja anglicizaciju španskog naziva države, Marruecos. To špansko ime bilo je i osnova za staru toskansku riječ za zemlju, Morrocco, odakle je izvedena moderna italijanska riječ za zemlju, Marocco.

Berberski narodi su već između 8000. i 2000. godine p. n. e. naseljavali Sjevernu Afriku. Od 1100. godine p. n. e. nastaju prva fenička trgovačka naselja, koja od sedmog stoljeća p. n. e. bivaju preuzeta od Kartage, koja je oformila svoja sjedišta na teritoriji današnjeg Maroka. U četvrtom stoljeću u unutrašnjosti zemlje stvara se Kraljevstvo Mauritanija, nastalo spajanjem više berberskih plemena.^[6]

Nakon pada Kartage 146. godine p. n. e. u trećem punskom ratu, konačnu vlast na obali, kao i u unutrašnjosti nad Mauritanijom, preuzima Rimsko carstvo, a 33. godine p. n. e., ovo područje pada pod rimski protektorat. 42. godine postaju rimske provincije kao Mauretania Tingitana sa glavnim gradom Tingisom (danas Tanger) i Mauretania Caesariensis sa glavnim gradom Caesarea (danas Cherchell u Alžiru). Kao zaštitu od berberskih plemena iz Sahare, rimski vladari grade zid Limes na jugu provincije.

429. godine prodiru Vandali u Sjevernu Afriku i ostaju do 477. godine u Tangeru i Ceuti. Pod carem Justinijanom I trupe Istočnog rimskog carstva dolaze do Gibraltarskog moreuza. Oko 700. godine Arapi prodiru prema zapadu i islamiziraju berbersko stanovništvo, koje i dalje ostaje autonomno. Iz tog vremena potiče ime regije Magrib od arapske riječi za zapad ili zalazak sunca, što je današnje zvanično ime Maroka (Al-Maghrib). 711. godine islamizirani berber Tarik ibn Zijad, sa svojim konjanicima, osvaja dijelove Gotskog carstva područja današnje Španije. Po njemu mjesto prelaza moreuza nosi ime Gibraltar (ar.:Jabal Tariq). Arapi nisu mogli slomiti otpor stanovništva u Sjevernoj Africi, pa se protiv kalifove vlasti dižu oko 750. godine česti ustanci. 789. osniva Mulay Idris kao Idris I. iz dinastije Idrisa osniva arapsko-islamsku dinastiju Maroka sa glavnim gradom Fesom koja je bila do 10. stoljeća centar islama u Sjevernoj Africi. Dinastija Idrisa vlada do 902. godine, kada vlast preuzima dinastija Omajada. Od 1062. do 1147. godine vladaju Almoravidi, pripadnici jedne berberske sekte, premještajući glavni grad u Marrakech. Sljedeća dinastija su Almohadi od 1147. do 1269., kojima je Maroko centar njihovog carstva, koje se proteže od Sicilije na istoku, preko Atlasa sve do Španije. Od 1269 do 1465. godine vladaju Merinidi. Za njihove vlasti Fes biva centrom nauke i umjetnosti. Nakon dinastije Merinida, vlast osvaja dinastija Beni Ouatas, sve do 1548., kada na vlast dolaze Saadieri do 1669.^[6]

Početkom 16. stoljeća Portugalci i Španci počinju graditi uporišta na marokanskoj obali (Rekonkvista). Španci su zauzeli Sidi Ifnu i Melillu, a oko 1520. godine Portugal konrolira sve važnije luke u Maroku. Za vrijeme vladavine dinastije Saadira, razvijaju se trgovinske veze sa evropskim državama, a Francuska otvara svoje konzulate u većim lučkim gradovima. Pod dinastijom Alida oslobađa se većina lučkih gradova od španske i portugalske vlasti, osim Ceute, Melille i Sidi Ifne, koji ostaju španski. 1777. godine, Maroko je prva država koja je priznala Sjedinjene Američke Države. Od 1783. godine kada je potpisan Moroccan-American Treaty of Friendship od strane američkih predsjednika Johna Adamsa i Thomasa Jeffersona datiraju najduži neprekinuti prijateljski odnosi SAD-a sa nekom drugom državom. Nakon osvajanja Alžira 1830. godine, Francuska pokušava proširiti svoje uticaje u Maroku. 1843-44. dolazi do rata, u kom su marokanske trupe poražene.^[6] Preko Alžira 1904. godine, Francuska širi svoj privredni i politički uticaj u Maroku. Kroz planirani protektorat Francuske, Njemačka smatra svoje kolonijalne interese ugroženima, što je uzrok Prve marokanske krize. 1905. godine car Wilhelm II posjetio je demonstrativno marokanskog sultana u Tangeru. Mogući rat je spriječen na mirovnoj Konferenciji u Algecirasu 1906. godine.

Imperijalni motivi Francuske i Njemačkog carstva su centralni problem Druge marokanske krize 1911. godine. Kao prijetnju Njemačka šalje topovnjaču Panther u Agadir. Konflikt je riješen sa Dogovorom Maroko-Kongo, kojim je priznat francuski protektorat nad Marokom. 1912. Francuska i Španija dijele Maroko u dvije interesne sfere. Pod špansku upravu dolaze sjeverni dijelovi i područja Ifni i Tarfaya. Formalno sultan zadržava vlast. Tanger je 1923. dobio međunarodni status. Od 1930 godine, pod sultanom Muhamedom V raste otpor protiv kolonijalnih vlasti i formira se arapski nacionalni nezavisni pokret. Partija za nezavisnost (Al-hizb al-istiqlal) osniva se 1944. godine.

1953. godine, zbog svoje nacionalističke politike, sultan je protjeran na Madagaskar i francuska uprava postavlja njegovog strica Muhameda VI. za sultana. Ustanci naroda i međunarodni protesti prisiljavaju Francuze 1955. godine na odricanje kolonijalne vlasti. Muhamed V se vraća u zemlju. 1956. Francuska i Španija priznaju nezavisnost zemlje pod Muhamedom V. Od 1957. godine Maroko je kraljevina. Nakon kraljeve smrti 1961. godine, na prijestolje dolazi njegov sin Hasan II 1975. godine, nakon otkrića zaliha fosfata u Zapadnoj Sahari, on započinje napad sa 350.000 vojnika na španski dio Sahare, tzv. Zelenim maršom, te najprije pripaja jedan dio, a onda cijelu oblast. Ovaj akt međunarodna zajednica proglašava aneksijom. Do 1991. godine dolazi do oružanih sukoba sa POLISARIO-m, oslobodilačkom armijom Zapadne Sahare. Nakon protesta naroda protiv autoriterne vlasti, početkom devedestih godina, državne vlasti započinju demokratizaciju zemlje.

Obala Maroka se proteže duž Atlantskog okeana, zatim preko Gibraltara prelazi na Sredozemno more. Maroko graniči sa Španijom na sjeveru (vodena granica duž moreuza i kopnena granica s tri male španske enklave, Ceuta, Melilla i Peñón de Vélez de la Gomera), Alžirom na istoku, i Zapadnom Saharom na jugu.

Reljef je uglavnom planinski. Dominira planina Atlas, s najvišim vrhom Tubkal, visine 4170 m. Nizije se nalaze u priobalju. Atlas gorje je smješteno uglavnom u centralnom i južnom dijelu zemlje. Rif gorje je smješteno sjeverno. Oba planinska laanca su naseljena uglavnom Berberima. Sa 446.519 km² Maroko je 57. zemlja po površini u svijetu (odmah poslije Uzbekistana).

Klima je pustinjska na jugu, u području pustinje Sahara, a sredozemna na sjeveru i umjerena na planinama. Količina padavina varira od 200 mm⁻¹ do 5050mm⁻¹. Rijeke: Sus, Tensfit, Sebu. Glavni grad Maroka je Rabat, dok je najveći grad u zemlji ujedno i najveća luka, Casablanca.

Klima Maroka pokazuje na sjeverozapadu uticaje mediteranske i saharsko-kontinentalne na jugu i jugoistoku. Visovi Atlasa, koji imaju vlastitu klimu, utiču na klimatsku sliku. Sjeverozapadni dio zemlje ima suha i topla ljeta sa srednjom augustovskom temperaturom od 23 °C ( 26 °C Casablanca und 29 °C (Tanger). Zime su blage (januar 12 °C) i kišne, gdje se količina padavina idući prema jugu smanjuje. U unutrašnjosti opada blagi uticaj mora, tako da u centralnim dijelovima vlada kontinentalna klima, sa ljetnim temperaturama od 29 °C do 45 °C, a zimi se spuštaju do 0 °C. Padavine su ispod 250mm. Zapadni planinski obronci prime i više od 1.000mm godišnje, a iznad 1.000m nadmorske visine u zimskim mjesecima pada i snijeg. Južno od Atlasa, na rubovima Sahare vlada suha i topla klima. Padavine su neravnomjerne i rijetko dostignu 200mm godišnje, pa se zemljoradnja zadržava u području oaza. Tokom ljetnih mjeseci puše široko, topli vjetar pun pustinjskog pjeska iz Sahare.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Po Ustavu iz 1992. godine, koji je 1996. godine izmjenjen, Maroko je konstitutivna monarhija, na čelu sa kraljem Muhamedom VI, koji pripada dinastiji Alida. Kralj je ujedno i duhovni vođa marokanskog naroda, kao i vrhovni zapovjednik oružanih snaga. Kralj proglašava predsjednika vlade, kog predlaže najjača politička partija u parlamentu, kao i pojedine ministre i članove vlade. Kralj ima pravo raspuštanja parlamenta i pravo proglašavanja vanrednog stanja. U usporedbi sa monarhijama evropskog tipa, kralj ima veće ovlasti, mada u praksi te ovlasti izvršava predsjednik vlade. Predsjednik vlade od septembra 2007. godine je Abbas al-Fassi, potomak bogate porodice iz grada Fes, te predsjednik partije Istiqlal. Vlada je izabrana u koaliciji partija Istiqlal, UNFP, PPS, RNI, i MP

Po Ustavnoj reformi iz 1996. godine Maroko ima skupštinski sistem koji se sastoji od dva doma: Nacionalne skupštine i Senata. Skupština se sastoji od 325 predstavnika koji se svakih pet godina direktno biraju, a od toga je 30 mjesta predviđeno za žene. Nepovjerenje predsjedniku vlade je moguće izglasati sa dvotrećinskom većinom. Pravo glasa imaju svi državljani Maroka stariji od 20 godina. Senat se sastoji od 270 predstavnika, koji se biraju indirektno svakih devet godina. Zakon predloženi od skupštine, moraju se potvrditi odlukom kralja, koji može zakone predložiti na usvajanje izjašnjavanjem naroda, referendumom ili nekim drugim oblikom izjašnjavanja. Zadnji skupštinski izbori 7. septembra 2007. godine, pokazali su se kao relativno slobodni, ali zbog niskog učešća od samo 37% od upisanih glasača, te ukupno 19 % nevažećih glasova smatraju se prilično neuspjelim. Najjača partija postala je Istiqlal, PJD, MP, RNI i UNFP. Islamski orijentirana partija PJD, je duga najjača partija u skupštini i najjača opoziciona partija u državi.

Ustav Maroka garantuje nezavisnu judikaturu. Pravo se zasniva na osnovama francuskog prava. U porodičnom i naslijednom pravu vrijedi šerijatsko pravo, koja se u izmjenjenom modusu primjenjuje za pripadnike ostalih vjera. Za pripadnike židovske vjere vrijedi talmudsko pravo. Najviša sudska vlast je Vrhovni sud u Rabatu. Sudije ovog suda postavlja kralj.

Ovaj odlomak nije preveden ili je djelimično preveden.

Maroko je član Ujedinjenih naroda, Arapske lige i Svjetske trgovačke organizacija i Afričke unije, Maroko je svoje članstvo u ovoj organizaciji povukao. Maroko je također član sljedećih međunarodnih organizacija: ABEDA, ACCT (pridruženi član), AfDB, AFESD, Arapske lige, AMF, AMU, EBRD, ECA, FAO, G-77, IAEA, IBRD, ICAO, ICCt, ICFTU, ICRM, IDA, IDB, IFAD, IFC, IFRCS, IHO, ILO, IMF, IMO, Intelsat, Interpol, IOC, IOM, ISO, ITU, NAM, OAS (posmatrač), OIC, OPCW, OSCE (partner), UNCTAD, UNESCO, UNHCR, UNIDO, UPU, WCO, WHO, WIPO, WMO, WTO, WTO

Po mišljenju Amnesty International su prava na slobodu mišljenja, okupljanja i ujedinjavanja vezano s državnom sigurnošću, jako ograničena. Vlada reagira netolerantno na mišljenje i informacije, koje se procjenjuju kao napad na monarhiju. Tako branioci ljudskih prava, novinari ili drugi bivaju zakonom gonjeni, ako kritiziraju korupciju ili državne vlasti.^[7] Marokanskim kaznenim zakonom homoseksualci bivaju kažnjavani kaznom zatvora od 6 mjeseci do 3 godine. Zakon se rijetko primjenjuje, ali su racije i hapšenja česti.^[7]

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Političkom reformom 1997. godine, marokanska administracija je decentralizirana, te je teritorija Maroka podijeljena u 16 administrativnih regija. Svaka administrativna regija se sastoji od određenog broja provincija (ukupno 45) i okruga (26), dok su na najnižem nivou vlasti općine kojih u Maroku ima 1547.

Na čelu svake administrativne regije se nalazi wali, guverner kog imenuje kralj, te regionalno vijeće. Maroko je podijeljen u sljedeće administrativne regije:

Broj	Regija	Glavni grad
1	Chaouia-Ouardigha	Settat
2	Doukkala-Abda	Safi
3	Fès-Boulemane	Fes
4	Gharb-Chrarda-Béni Hssen	Kénitra
5	Grand Casablanca	Casablanca
6	Guelmim-Es Semara	Guelmim
7	Laâyoune-Boujdour-Sakia El Hamra	Laâyoune
8	Marrakech-Tensift-El Haouz	Marrakech
9	Meknès-Tafilalet	Meknès
10	Oriental	Oujda
11	Oued Ed-Dahab-Lagouira	Dakhla
12	Rabat-Salé-Zemmour-Zaer	Rabat
13	Souss-Massa-Draâ	Agadir
14	Tadla-Azilal	Béni Mellal
15	Tangier-Tétouan	Tangier
16	Taza-Al Hoceima-Taounate	Al Hoceima

Najveći gradovi u Maroku
	Mjesto	Ime grada	Regija	Broj stanovnika	Mjesto	Ime grada	Regija	Broj stanovnika
Casablanca Rabat	1.	Casablanca	Grand Casablanca	5.399.428	11.	Tétouan	Tangier-Tétouan	207.987	Fes Marrakech
	2.	Rabat	Rabat-Salé-Zemmour-Zaer	1.183.822	12.	Safi	Doukkala-Abda	284.750
	3.	Fes	Fès-Boulemane	1.088.782	13.	Mohammédia	Grand Casablanca	188.619
	4.	Marrakech	Marrakech-Tensift-El Haouz	1.070.838	14.	Khouribga	Chaouia-Ouardigha	172.000
	5.	Tangier	Tangier-Tétouan	709.685	15.	Beni Mellal	Tadla-Azilal	163.286
	6.	Agadir	Souss-Massa-Draâ	678.596	16.	Nador	Oriental	150.000
	7.	Salé	Rabat-Salé-Zemmour-Zaer	603.485	17.	El Jadida	Doukkala-Abda	144.440
	8.	Meknès	Meknès-Tafilalet	536.232	18.	Taza	Taza-Al Hoceima-Taounate	139.686
	9.	Oujda	Oriental	400.738	19.	Larache	Tangier-Tétouan	117.000
	10.	Kenitra	Gharb-Chrarda-Béni Hssen	359.142	20.	Settat	Chaouia-Ouardigha	116.570

Ekonomija Maroka je relativno liberalna ekonomija, zasnovana na principima ponude i potražnje. Od 1993. godine u zemlji se počela provoditi privatizacija određenih sektora privrede koji su, do tada, bili pod kontrolom vlade ^[8]. Maroko je najveći svjetski izvoznik (i treći po proizvodnji) fosfora. Kolebanje cijena fosfata na svjetskom tržištu jako utiče i na samu ekonomiju ove afričke države.

Sektor usluga stvara nešto preko polovine bruto domaćeg proizvoda (GDP); dok industrija (pretežno rudarstvo, građevinarstvo i proizvodnja) stvara dodatnih 25% GDP-a. Sektori koji imaju najbrži rast su turizam, telekomunikacije, informatičke tehnologije i proizvodnja tekstila. Bitan doprinos ekonomiji Maroka daje i poljoprivreda, koja dosta zavisi od vremenskih prilika u zemlji, naročito padavina. Maroko ima drugi najveći GDP u kategoriji arapskih zemalja koje nisu izvoznice nafte.

Najveći pojedinačni doprinos marokanskoj ekonomiji daju poljoprivreda, turizam, fosfati, kao i ribolov. S druge strane problem za zemlju predstavljaju visoke cijene uvoznih dobara, naročito cijene nafte, kao i nestabilnost kišnih padavina, koje dovode ili do suša ili do poplava što pogađa poljoprivredu.

Glavni trgovinski partner, ujedno i najveći investitor, Maroka je Francuska.

Službena valuta Maroka je marokanski dirham. Dirham izdaje Al-Magrib banka, centralna banka Maroka. Ova valuta se također koristi i u Zapadnoj Sahari.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Ovaj odlomak potrebno je proširiti.

Velika većina Marokanaca (oko 80%) je berberskog porijekla, iako danas broj stanovnika koji govori berberski jezik čini manjinu koja se procjenjuje na 30-40%. Arapska beduinska plemena su počela naseljavati marokansku ravnicu od sredine 10. vijeka, a naveći priliv arapskog stanovništva je nastupio u 17. vijeku nakon protjerivanja Arapa iz Španije i etničkog čišćenja iberijskog poluostrva. Iako malobrojniji, Arapi su s vremenom uspjeli nametnuti svoj jezik i većinskom berberskom stanovništvu. Tako samo oko 20% stanovnika Maroka ima arapsko porijeklo, ali se danas arapskim jezikom kao maternjim služi njih između 60 i 70%. Na sjeveru Maroka (i u staroj prijestolnici Fes) žive većinom Arapi i arabizirani Berberi (34% Arapi, 25% arabizirani Berberi), dok je na jugu (kao i u staroj prestonici Marrakechu) uticaj Berbera mnogo značajniji. Osim starosjedioca, u Maroku živi i oko 60,000 stranaca, najviše Francuza, Španaca, Tunižana i Alžiraca.

Teritorijalna raspodjela stanovništva u Maroku je veoma neravnomjerna. Oko dvije trećine ukupnog broja stanovnika živi na sjeverozapadu i zapadu zemlje, na prostoru koji obuhvata samo jednu desetinu teritorije. Samo nešto više od jedne polovine stanovnika (57,4% po popisu 2003. godine) živi u gradovima. 32,9% stanovnika je mlađe od 15 godina, dok je udio starijih od 65 godina samo 4,4%. Prirodni prirast stanovništva je 2003. godine iznosio 1,6%.

Zbog bogate kulturno-historijske tradicije, osam mjesta u Maroku proglašeno je svjetskom baštinom. Neke od najpoznatijih su Medine u gradovima Marrakechu i Fesu

Nacionalni praznik je 18. novembar, Dan nezavisnosti (Eid Al Istiqulal).

Infrastruktura na sjeverozapadu Maroka je prilično dobra, za razliku od istočnog dijela u predjelima Atlasa, gdje ceste nisu asfaltirane. Mreža cesta je oko 62.000 km, a polovina od tog je asfaltirana. Preko 500 km su od toga autoputevi. Na područjima većih gradova dolazi do većih gužvi na cestama.

Željeznički promet je pod upravom državne kompanije Organisation National des Chemins de Fer (ONCF). Dužina mreže je oko 1907. km^[9]. Željeznica povezuje gradove Oujda na granici s Alžirom te preko Fesa i Casablance ide prema Marrakechu. Preko 1.000 km je elektrificirano, a planirane dvije linije francuskog TGV voza će povezivati Tanger i Agadir, te Casablancu i Oujdu, trebale bi biti završene 2030. godine^[10] U željezničkom prometu je transport fosfata prema lukama na Atlantskom okeanu veoma važan i iznosi oko 27 miliona tona .^[11]

Najveći međunarodni aerodrom je aerodrom u Casablanci. Osim njega postoje aerodromi u Tangeru, Rabatu, Tétouanu, Al Hoceïma, Fès, Oujda, Marrakech, Ouarzazate, Aerodrom Essaouira i Nador. Turistički najvažniji aerodrom je Agadir. Maroko ima šest avionskih kompanija od kojih je najveća Royal Air Maroc

U Tangeru je 2006-07. godine započet veliki lučki projekat Tanger-Med u Sredozemlju, sa kontejnerskim terminalom.

Za djecu od 7 do 13 godina postoji školska obaveza. Usprkos tome, samo 55% djece pohađa školu. Školskoj obavezi se ne odgovara redovito u unutrašnjosti zemlje, među polunomadskim plemenima. Nivo obrazovanja se zato bitno razlikuje u gradu i na selu. 37% muškaraca i 62% žena su nepismeni (podaci iz 2002. godine). Školski sistem je trostepen: na petogodišnju osnovnu školu, nadovezuje se sekundarno obrazovanje - četverogodišnja, a zatim trogodišnja srednja škola. Iako su škole drugog stepena obrazovanja uglavnom u gradovima, stalno se povećava broj đaka. Slijedi visokoškolsko obrazovanje. Primjetan je i rast broja studenata na jedanaest univerziteta u zemlji. Veći univerzitetski centri su: Rabat, Casablanca, Oujda, Marrakech, Ifrane i Fes, u kom je i najstariji islamski univerzitet Al-Qarawiyin, osnovan 859. godine.^[6]

Prva poštanska marka Maroka izašla je 1. augusta 1914. godine. Korištene su izdanja francuske pošte u Maroku od 1911-17. godine, s utisnutim dvorednim žigom na francuskom jeziku:

PROTECTORAT
FRANCAIS

Marke su s nominalnom vrijednošću od 1 centa do 5 peseta. U seriji je ukupno 17 maraka. Nominalna vrijednost je već 1911. godine, sa francuskih franaka promijenjena u španske pezete, a naknadni žig utisnut je 1914. godine na arapskom, u plavoj ili crvenoj boji. Neke od markica iz te serije su djelomično bez žiga na arapskom, dok je na nekima PROTECTORAT FRANCAIS utisnuto jednoredno. Do ovog izdanja na području Maroka su korištene poštanske marke privatnih izdanja, kao i ekspoziture britanskih, francuskih i njemačkih pošta, koje filatelistički, mada na njima stoji oznaka Maroka, pripadaju tim zemljama.

Sljedeća izdanja su u francuskim francima, a 1. septembra 1917. godine izlazi serija od 17 maraka, u nominalnim vrijednostima od 1 centa do 10 franaka. Motivi su gradovi Rabat, Fes, Šelah, Meknes, Marakeš i Volubilis. Marke su s oznakom MAROC i oznakom u arapskom pismu. Sve do 1956. godine, vrijednost je u francuskim francima, a podjelom na južnu zonu, pod francuskim uticajem, i sjevernu zonu, pod španskim uticajem, gdje izlazi u isto vrijeme 29 izdanja s nominalnim vrijednostima u španskim pezetama.

Od februara 1958. godine pa do 4. januara 1962. godine, poštanske marke su s vrijednostima u francuskim francima. Proglašavanjem nezavisnosti i uvođenjem dirhama, marke Maroka izlaze s nominalnim vrijednostima u marokanskom dirhamu.^[12]

Sportovi u Maroku bili su tradicionalno vezani za takmičenja u jahanju konja i varijetete tih takmičenja. Evropski sportovi, poput nogometa, polo-a, plivanja i tenisa, došli su do Maroka krajem 19. stoljeća. Nogomet je najpopularniji sport u državi.

Na Olimpijskim igrama 1984. godine dva marokanska takmičara osvojila su zlatne medalje u atletici, od kojih je jedna, Nawal El Moutawakel, pobijedila u finalnoj utrci na 400 metara s preponama, čime je postala prva žena iz jedne arapske ili islamske zemlje, koja je osvojila zlatnu olimpijsku medalju. Saïd Aouita bio je drugi osvajač zlatne medalje, i to na 5.000 m. Ipak, najbolji i najpoznatiji marokanski atletičar jeste Hicham El Guerrouj. On je za svoju zemlju osvojio dvije zlatne medalje na Ljetnim olimpijskim igrama 2004. godine, te je, pored ostalih uspjeha, i nosioc svjetskog rekorda na jednu milju (1.609 m).

Također, kikboks je veoma popularan sport u Maroku. Jedan od uspjeha marokanskog sporta je osvajanje kontinentalnog prvenstva u košarci 1965.

• Ibn Batuta
• Alidi
• Prva marokanska kriza
• Velika nagrada Maroka

Morocco na Wikimedia Commonsu.

Commons ima datoteke na temu: Maroko

WikiAtlas ima mape na temu: Maroko

• Službeni sajt Vlade Maroka
• Službeni sajt Parlamenta Maroka
• Maroko na CIA World Factbook
• Maroko na BBC News
• Maroko na "International Futures"